ਭਾਗ 5 ਬਹੁਤਾਂ ਕੀਮਤੀ ਸਮਾਨ ਐਸੇ ਬੇਪ੍ਰਵਾਹ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲੀ ਦਾ
ਸਤਵਿੰਦਰ ਸੱਤੀ (ਕੈਲਗਰੀ) - ਕਨੇਡਾ
satwinder_7@hotmail.com
ਔਰਤਾਂ ਸੀਤਲ ਦੇ ਮੂੱਖੜੇ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਗੁਲਾਬੀ ਰੰਗ ਦੇ ਸੂਟ ਵਿੱਚ, ਉਸ ਦਾ ਰੰਗ ਨਾਲ ਹੀ ਰੱਲਿਆ ਪਿਆ ਦੀ। ਉਹ ਸਬ ਤੋਂ ਸ਼ਰਮਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਕਿਸੇ ਵੱਲ ਅੱਖਾਂ ਚੱਕ ਦੇਖਦੀ ਸੀ। ਮਾਸੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਵੱਹੁਟੀ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਚੁਸਤ ਹੈ। ਕਿਵੇਂ ਮੁਤਰ-ਮੁਤਰ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। " ਸ਼ਿਦਰ ਮਾਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਇਹ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋ ਕਿਉਂ ਸੰਗੂਗੀ। ਤੁੰ ਕਿਹੜਾ ਜੇਠ ਲੱਗਦਾਂ ਹੈ? ਜੇ ਦੇਖੂਗੀ, ਤਾਂਹੀ ਜੱਕ ਖੋਲੇਗੀ। ਜੇ ਮਨ ਮਰਜ਼ੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਈ। ਫਿਰ ਤੂੰਹੀ ਕਹਿੱਣਾਂ, ਵੱਹੁਟੀ ਵਿੱਚ ਆਕੜ ਕਿੰਨੀ ਹੈ? " ਚੰਗਾ ਹੀ ਹੈ ਬਹੂ ਰੁਲਾਉਟੀ ਹੈ। " ਸੁਖ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਰੋਟੀ ਦਾ ਨਾਂ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਸਾਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਰੋਟੀ ਵੱਲ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਜੀਤ ਸੀਤਲ ਲਈ ਰੋਟੀ ਪਾ ਕੇ ਲੈ ਆਈ। ੳਿਹ ਦੋਂਨੇ ਸਹੇਲੀਆਂ ਤੋਂ ਬੱਣੀਆਂ ਨੱਣਦ, ਭਰਜਾਈ ਰੋਟੀ ਖਾਂਣ ਲੱਗ ਗਈਆਂ। ਸੁਖ ਵੀ ਰੋਟੀ ਪਾ ਕੇ ਸੀਤਲ ਕੋਲ ਲੈ ਆਇਆ ਸੀ। ਸੁਖ ਦੀ ਤਾਂ ਰੋਟੀ ਵੱਲ ਸੁਰਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਹੀ ਦੇਖੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਦੋਂਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਦੀ ਭੁੱਖ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰੋਟੀ ਖਾਂਣ ਪਿਛੋਂ, ਸਬ ਨੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਮੰਜੇ ਮੱਲ ਲਏ ਸਨ। ਸੀਤਲ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨੀਂਦ ਰੜਕਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਹ ਅਬਾਸੀਆਂ ਲੈਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਸੁਖ ਨੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਅੱਜ ਵੀ ਨੀਂਦ ਦਾ ਬਹਾਨਾਂ ਲੱਗਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਨਹੀਂ ਸੌਉਣਾ। ਚੰਦ ਕੰਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੈ। ਰੱਜ ਕੇ, ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨੇ ਹਨ। " ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ , " ਅੱਜ ਤਾਂ ਹੱਦੋਂ ਵੱਧ ਨੀਂਦ ਆਉਂਦੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਐਧਰ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ, ਸੌਂਦੀ ਹਾਂ। ਤੂੰ ਚੰਦ ਦੇਖੀ ਚੱਲ। ਰੱਜ-ਰੱਜ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰੀ ਚਲ। " ਸੁਖ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਉਤੋਂ ਚੂੰਨੀ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਐਨੀ ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੂੰਗੜਦੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਦੀਆਂ ਝਾਂਜ਼ਰਾਂ ਤੇ ਵੰਗਾਂ ਦੀ ਛਣ-ਛਣ ਨਾਲ ਸੁਖ ਦੀ ਅੱਖ ਖੁਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਮਿੰਨੇ-ਮਿੰਨੇ ਸਗੀਤ ਛੋਰ ਨੱਸ਼ਇਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਹਿੰਦੀ ਨਾਲ ਰੰਗੇ ਹੱਥ ਪੇਰ ਮਹਿਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਖੱਬੀ ਬਾਂਹ ਉਤੇ ਸੁਖਜੀਵਨ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਸੱਜੀ ਬਾਂਹ ਉਤੇ ਸੀਤਲ ਲਿਖਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸੁਖ ਸੀਤਲ ਦੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਗਹਿੱਣਿਆਂ ਨਾਲ ਲੱਦੀ, ਸੂਟ ਦੇ ਭਾਰ ਨਾਲ ਹੀ ਲੱਦੀ ਸੀਤਲ ਬਹੁਤ ਖੂਬਸੂਰਤ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਵੱਲ ਇੱਕ ਟੱਕ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਣ ਲੱਗਾ, ਸੀਤਲ ਕੋਈ ਸ਼ਮਾਨੀ ਪਰੀ ਹੈ। ਸੀਤਲ ਇਕ ਕਾਵਿਤਾ ਹੈ। ਸੁਖ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਕਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਸੁਖ ਦੇ ਗੁਦਗਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਛੂਹ ਚੰਗੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਛੂ੍ਹ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਚੜ੍ਹ ਰਿਹ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਸੁਖ ਦੀਆਂ ਬਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੁਖ ਦੇ ਸੀਤਲ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਦੁਆਲੇ ਫਿਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਸੀਤਲ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਉਤੇ ਆਈਆਂ ਵਾਲਾਂ ਦੀਆਂ ਲਟਾ ਨੂੰ ਸੁਖ ਨੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਪਰੇ ਕੀਤਾ। ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੂੰਮ ਕੇ, ਦੋਂਨੇਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚੂੰਮ ਲਿਆ। ਦੋਂਨੇ ਗੱਲਾਂ ਉਤੇ ਕਿਸ ਕਰਕੇ, ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਪਿਆਸੇ ਬੁੱਲ, ਸੀਤਲ ਦੇ ਬੁੱਲਾ ਨਾਲ ਜੋੜ ਦਿੱਤੇ। ਸੀਤਲ ਇੱਕ ਦਮ ਛੁੱਟਣ ਲਈ ਮੱਚਲਾਈ। ਪਰ ਸੁਖ ਦੀਆਂ ਤਾਕਤਵਰ ਬਾਂਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲਿਆ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਗੁੱਸਾ ਵੀ ਦਿਖਾਇਆ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਕਿਹੜਾ ਦੇਖਦਾ ਹੈ? ਸੁਖ ਨੇ ਸੀਤਲ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, " ਊੂਠ ਅੱੜਦਾ ਹੀ ਲੱਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਪੰਜਾ ਬੱਬਰ ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਹੈ।" ਸੀਤਲ ਵੀ ਥੱਕ ਕੇ, ਚੂਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਸੁਖ ਨੇ ਆਪ ਤਾ ਕੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸੌਉਣਾ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਦੀ ਵੀ ਅੱਖ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣ ਦਿੱਤੀ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਜਾਗੋ-ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਖੇਡ ਚੱਲਦੀ ਰਹੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਦੋਂਨਾਂ ਦੀ ਕਦੋਂ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗਈ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਜਾਗ ਆਈ ਤਾਂ ਧੁਪਾਂ ਚੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ। ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਖੂਬ ਰੌਣਕ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਸੀਤਲ ਦੀਆਂ ਮਾਮੀਆਂ, ਮਾਸੀਆਂ ਉਸ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਉਸ ਦਾ ਸੂਟ ਫੜ ਕੇ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਗਈਆਂ। ਪਾਏ ਗਹਿੱਣੇ ਛੂਹ-ਛੂਹ ਕੇ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਛੋਟੀ ਮਾਸੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਸੀਤਲ ਬਰੀ ਦੇ ਸੂਟ ਵਿੱਚ ਸੱਚੀ ਦੀ ਵੱਹੁਟੀ ਹੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਛੱਮ-ਛੱਮ ਠੁਮਕ-ਠੁਮਕ ਤੁਰਦੀ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਕੋਈ ਨਜ਼ਰ ਨਾਂ ਲਗਾ ਦਿਉ। ਇਸ ਉਤੇ ਇਕੋ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾਂ ਰੂਪ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਲੱਗਦਾ ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਦਾ ਰੰਗ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਬੈਠੀ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਦੇਖੀ ਸੁਖਜੀਵਨ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਤੂੰ ਉਸੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿੱਣਾਂ ਹੈ। ਕੁੜੇ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਸੌਹੁਰਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਂ।" ਬਿੰਦਰ ਮਾਮੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, " ਸੀਤਲ ਰਾਤ ਤਾ ਤੇਰੀ ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਸੀ। ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਨੂੰ ? " ਸੀਤਲ ਨੇ ਗੱਲ ਟਾਲਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਉਥੇ ਦੀਆਂ ਬੁੜੀਆਂ ਨੇ ਗਿੱਧੇ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਕਮਲ ਕੁੱਟਦੀਆ। ਅੱਜ ਕੱਲ ਦੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬੁੜੀਆਂ ਐਸਾ ਕੁੱਝ ਕਰ ਸਕਦੀਆ। ਸਾਰੀਆ ਹੀ ਅੰਨਪੜ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਟੱਪੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਬਹੁਤ ਗੰਦੇ ਤਮਾਸ਼ੇ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ। " ਸੀਤਲ ਦੀ ਵੱਡੀ ਮਾਸੀ ਬੋਲ ਪਈ, " ਰਕਾਨੇ ਅਸੀਂ ਬੁੜੀਆਂ ਤੋਂ ਕੀ ਲੈਣਾਂ? ਉਨਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਕੰਮ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮਸਾ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਲੱਡੂ ਖਾਦੇ ਵੀ ਪਚਾਉਣੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਐਦਾ ਟੱਚ-ਟੱਪ ਕੇ, ਖਾਦੇ-ਪੀਤੇ ਦਾ ਮੁੱਲ ਮੋੜ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਘਰ ਦੇ ਲੋਕ, ਐਨੇ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਤੂੰ ਆਪਦੀ ਵਾਰਤਾ ਸੁਣਾਂ। ਪੁਰਾਉਣੇ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਇਆ। ਹੋਰ ਕੀ ਹੋਇਆ। " ਸੀਤਲ ਸਾਰਿਆਂ ਵੱਲ ਟੇਡੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਘੂਮਾਂ ਕੇ, ਉਠਣ ਲੱਗੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਮਾਮੀਆਂ ਨੇ ਬਾਂਹ ਫੜ ਕੇ ਬੈਠਾ ਲਈ। ਸ਼ਿਦਰ ਮਾਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਇਹ ਉਧਰ ਨੂੰ ਬਿੰਦੇ-ਬਿੰਦੇ ਕੀ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਸੁਖ ਤੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਤੇਰੀ ਸੁਰਤ ਉਧਰ ਹੀ ਸੁਖ ਵੱਲ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਇਧਰ ਹੀ ਬੁੱਲਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਤੇਰੇ ਕੋਲੇ ਆ ਕੇ, ਬੈਠ ਜਾਵੇਗਾ। ਕੀ ਪਤਾ ਉਹੀ ਦੱਸ ਦੇਵੇ? ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਕਿਵੇ ਹੋਈ? " ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ। ਇੰਨਾਂ ਤੋਂ ਖਿਹੜਾ ਕਿਵੇ ਛੁੱਡਾਉਣਾਂ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਹਨੀਮੂਨ ਤਾਂ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਜਾ ਕੇ ਮਨਾਉਣਾਂ ਹੈ। ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਦਾ ਤਾ ਪਤਾ ਹੀ ਹੈ। ਕਿਹੜਾ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਦਿਸਦਾ ਹੈ? ਜਦੋਂ ਕੁੱਝ ਦੇਖਿਆ ਨਹੀਂ ਕੀ ਦੱਸਾਂ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਤਾਂ ਨੀਂਦ ਆਉਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸੁਹਾਗਰਾਤ ਐਨੀ ਹੀ ਹੈ। " ਭੂਆ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਹਾਏ ਨੀ, ਕੁਲਜੁਗ, ਉਹਦੇ ਘਰ ਦੀਵਾ ਬੱਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਾ ਨੂੰ ਤਾਂ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ। ਅਸੀਂ ਟੰਗ ਆਉਂਦੀਆਂ। " ਸੀਤਲ ਦਾਅ ਲੱਗਦੇ ਹੀ ਉਨਾਂ ਤੋਂ ਖਹਿੜਾ ਛੁੱਡਾ ਕੇ, ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਮੰਮੀ ਕੋਲ ਚਲੀ ਗਈ।
ਸੀਤਲ ਦਾ ਪੇਕੇ ਘਰੋਂ ਜਾਂਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਹੁਣ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਪੇਕਿਆਂ ਦਾ ਚਾਅ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਪਰ ਸੁਖ ਸਿਰ ਉਤੇ ਆ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਇਸ਼ਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਹਨੀਮੂਨ ਦਾ ਚਾਅ ਦਾ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਤੁਰਨਾਂ ਹੀ ਪੈਣਾਂ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਹ ਘਰੋਂ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਪਹੁੰਚੇ। ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਵੀ ਫ਼ਰਕ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਸ਼ਿਮਲੇ ਵੱਲੋਂ ਠੰਡੇ ਹਵਾ ਦੇ ਬੁੱਲੇ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਬੱਦਲ ਵੀ ਹੋਏ ਸਨ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਕੰਬਣੀ ਜਿਹੀ ਲੱਗੀ। ਸ਼ਾਂਤ ਹਵਾ ਦਾ ਅੱਲਗ ਹੀ ਅੰਨਦ ਸੀ। ਮੌਸਮ ਵੀ ਤਨ-ਮਨ ਉਤੇ ਅਸਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ਪਿੰਡਾ ਲੂੰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਠੰਡ ਵਿੱਚ ਕੁਲਫੀ ਜੰਮੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਸੁਖ ਨੂੰ ਠੰਡੀ-ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਲੱਗਣ ਨਾਲ ਸਕੂਨ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਦੋਂਨੇਂ ਪੰਜ਼ੋਰ ਗਾਰਡਨ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸਨ। ਫੋਟੋਆ ਵੀ ਖਿਚ ਰਹੇ ਸਨ। ਜ਼ੋਰ ਦਾ ਮੀਂਹ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਾਰ ਤੱਕ ਜਾਂਦੇ, ਦੋਨੇਂ ਪੂਰੇ ਭਿਝ ਗਏ। ਸੁਖ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਰੱਬ ਵੀ ਆਪਣਾਂ ਸਾਥ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਹ ਵੀ ਖੁਸ਼ੀ ਮਨਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਧਰ ਦੇਵਤਾ ਵਰਖਾ ਵਰਸਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਹ ਜਾਂਣਦੇ ਹਨ। ਸੁਖਜੀਵਨ ਹਨੀਮੂਨ ਉਤੇ ਆਇਆ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਹਨ, ਅੱਜ ਪਿਆਰ ਦੀ ਬਰਸਾਤ ਦੀ ਵੀ ਝੜੀ ਲੱਗਣੀ ਹੈ। ਲੈ ਬਈ ਹੋਟਲ ਆ ਗਿਆ। " ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਗੱਲ ਘੁੰਮਾ ਫਿਰਾ ਕੇ ਕਹਿੱਣੀ ਤਾਂ ਇਹ ਸੀ। ਇਹ ਹਨੀਮੂਨ ਹੁੰਦਾ ਕੀ ਹੈ? ਜੋ ਐਨਾਂ ਖੁਸ਼ ਦਿਸ ਰਹੇ ਹੋ। ਕੱਲ ਦੇ ਬੜੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ। ਐਸਾ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ? ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਡਦਾ ਲੱਗਦਾ। ਜੀਵਨ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦੱਸ ਦੇ ਹਨੀਮੂਨ ਬਾਰੇ? "
ਸੁਖਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਦਿਲ ਰੱਖ, ਤੈਨੂੰ ਹੀ ਦੱਸਣਾਂ ਹੈ। ਹੋਰ ਕਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੈ? ਜਿਹੜੀ ਘਰ ਝਾੜੂ ਮਾਰਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਤਾਂ, ਉਹ ਸੌਹਰੀ ਗਈ। ਉਨਾਂ ਦੇ ਸੌਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨਾਲ ਹੀ 10 ਕੁ ਘਰ ਛੱਡ ਕੇ ਜੱਟਾਂ ਦੇ ਘਰ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਵਾਲੇ ਅਮਰੀਕਾ ਗਏ ਹਨ। ਸਾਰੇ ਇਹੀ ਕਹੀ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਇੰਨਾਂ ਦਾ ਅੱਜ ਹਨੀਮੂਨ ਜੱਟਾ ਦੇ ਘਰ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੋਂਨੇ ਉਥੇ ਸਹਾਗਰਾਤ ਮਨਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਸ ਨੇ ਆਪਦੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਲਿਆ, " ਹਨੀਮੂਨ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ? " ਉਸ ਦੇ ਪਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਇਹੀ ਜੋ ਸਹਾਗਰਾਤ ਮਨਾ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਹਨੀਮੂਨ ਹੈ। " ਉਸ ਨੇ ਆਪਦੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਐਸੇ ਹਨੀਮੂਨ ਤਾਂ, ਮੈਂ ਜੱਟਾ ਦੇ ਬਥੇਰੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਮਨਾਏ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੀ ਵਖਰਾ ਹੈ? " ਸੀਤਲ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਪਿੱਠ ਉਤੇ ਦੋ ਧੱਫ਼ੇ ਮਾਰੇ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਜੀਵਨ ਮੈਨੂੰ ਐਸੇ ਬਕਵਾਸ ਚੁਕਲੇ ਨਹੀਂ ਸਣਾਉਣੇ। ਆਪਦੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਤੋਂ ਵਾਜ ਆਜਾ। ਤੇਰੀ ਵੀ ਗਿੱਣਤੀ ਤਾਂ ਜੱਟਾ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਝਾੜੂ ਪੋਚਾ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਘਰ ਵੀ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੂੰ ਵੀ ਹਨੀਮੂਨ ਦਾ ਤਜ਼ਰਬਾ ਉਸ ਤੋਂ ਲੈ ਲਿਆ ਹੋਣਾਂ ਹੈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ, ਉਸ ਨੇ ਆਪ ਹੀ ਤੈਂਨੂੰ ਦੱਸੀਆਂ ਹੋਣੀਆਂ ਹਨ। ਤਾਹੀਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਨੂੰ ਸਵੇਰੇ, 100 ਰੂਪੀਆ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਔਖੀ ਜਿਹੀ ਲੱਗੀ। ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ 1000 ਰੂਪੀਏ ਦੇ ਕੇ ਉਸ ਤੋਂ ਮੈਂ ਸਬ ਕੁੱਝ ਬੱਕਵਾ ਵੀ ਸਕਦੀ ਹਾਂ। " ਸੁਖ ਬੌਦਲ ਜਿਹਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਸੀਤਲ ਤੈਨੂੰ ਗੱਲ ਜਿੰਦੇ ਦੀ ਚਾਬੀ ਵਾਂਗ ਘੁੰਮਾਉਣੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਉਲਝਾਂ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਬਾਬਾ ਮੁਆਫ਼ ਕਰ। ਐਸੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤੂੰ ਲੜਾਈ ਪਾ ਕੇ ਮੇਰਾ ਹਨੀਮੂਨ ਨਾਂ ਬੱਣਾਂ ਦੇਵੀ। ਬੰਦਾ ਮਜਾਕ ਵੀ ਕਰੇ, ਤੇਰਾ ਪਾਰਾ ਉਪਰ ਨੂੰ ਚੱਲਿਆ ਹੈ। ਬਾਹਰ ਦੇਖ ਕਿੰਨਾਂ ਸੋਹਣਾਂ ਠੰਡਾ ਮੌਸਮ ਹੈ। ਜਮਾਂ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ। " ਸੀਤਲ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਗਿੱਲੇ ਕੱਪੜੇ ਚੂੰਬੜੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਠੰਡੇ -ਗਿੱਲੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਠੰਡ ਹੋਰ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਗਿੱਲੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲ ਲਏ ਸਨ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਭੁੱਖ ਚੱਮਕ ਆਈ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਸੁ਼ਖ ਨਹਾ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਇਆ।
ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਸੁਖ ਤੂੰ ਤਾਂ ਕੁੱਝ ਖਾਣ ਨੂੰ ਆਪੇ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਹੈ। " ਸੁਖ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਇਥੇ ਹੀ ਖਾਂਣ ਨੂੰ ਮੰਗਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਥੱਲੇ ਫੋਨ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਦੱਸ ਕੀ-ਕੀ ਖਾਂਣਾ ਹੈ?" ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਜੋ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਉਹੀ ਖਾ ਲੈਣਾਂ ਹੈ। ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਖਾਂਣਾ ਹੈ। ਉਹੀ ਮੈਂ ਖਾ ਲੈਣਾਂ ਹੈ।" ਸੀਤਲ ਨੇ ਨਹਾ ਕੇ ਵਾਲ ਖੁੱਲੇ ਛੱਡ ਲਏ ਸਨ। ਉਸ ਦੇ ਲੰਬੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਲੇ ਬੱਣ ਗਏ ਸਨ। ਇਸ ਤਰਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਾਲੇ ਨਾਗ ਲੰਮਦੇ ਹਨ। ਗੋਰੇ ਰੰਗ ਉਤੇ ਕਾਲੇ ਵਾਲਾਂ ਦੀਆ ਲਟਾ, ਬਾਰ-ਬਾਰ ਮੂੰਹ ਉਤੇ ਆ ਡਿੱਗਦੀਆਂ ਸਨ। ਖਾਂਣਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਸੁਖ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਖਾਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਸੁਖ ਬੈਠਾ, ਕਦੇ ਖਾਣਾ, ਕਦੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਪਹਿਲੀ ਬੁਰਕੀ ਪਤੀ ਪ੍ਰਮੇਸਰ ਨੂੰ ਖਿਲਾਈ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪਤੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੁਹਾਗੁਣ ਰੋਟੀ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੀ ਹੁੰਦੀ। ਕਿਤੇ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਕੱਲੀ ਨਾਂ ਖਾ ਜਾਵੀ। ਸੁਹਾਗ ਭੁੱਖਾ ਹਨੀਮੂਨ ਕਿਵੇਂ ਬੱਣਾਊ?" ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਜੁਆਬ ਦੇਣਾ ਬਹੁਤਾ ਜਰੂਰੀ ਲੱਗਾ। ਉਸ ਨੇ ਬੁਰਕੀ ਅੰਦਰ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ, " ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਐਸੀ ਆਸ ਨਾਂ ਕਰੀ। ਮੈਂ ਥਾਲੀ ਲੈ ਕੇ, ਪਤੀ ਪ੍ਰਮੇਸ਼ਰ ਨੂੰ ਭੋਗ ਲਗਾਵਾਂਗੀ। ਭੋਜਨ ਸਹਮਣੇ ਪਿਆ ਹੈ। ਖਾਣਾਂ ਸ਼ੁਰੁ ਕਰੋ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਹੈ। ਜੇ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਭੁਰਕੀ ਪਾ ਦੇਵੇ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਜਰੂਰ ਤੇਰੇ ਵੀ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀ ਪਾ ਦੇਵਾਂਗੀ। ਪਹਿਲ ਕਰਨੀ ਪਵੇਗੀ। " ਸੁਖ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਅੱਛਾ ਇਸ ਦਾ ਮੱਤਲੱਬ ਸੇਵਾ ਹੋਣੀ ਨਹੀ ਹੈ। ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਪੈਣੀ ਹੈ। ਆਪਣਾ ਕਿਹੜਾ ਕੁੱਝ ਵੰਡਿਆ? ਲਾਉ ਜੀ ਮੈਂ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀ ਪਾ ਦਿੰਦਾ। ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਸਾਰੀ ਰੋਟੀ ਖਾਣੀ ਹੈ। " ਸੀਤਲ ਨੇ ਸੁਖ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ, ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਜੇ ਐਨੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ, ਅੱਜ ਮੈਂ ਵੀ ਤੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀਆਂ ਪਾਉਣੋਂ ਨਹੀ ਥੱਕਣਾਂ। ਤੁੰ ਖਾਣੋਂ ਥੱਕ ਜਾਂਣਾ ਹੈ। " ਸੀਤਲ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਸੁਖ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀਆਂ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਐਨੀ ਝੱਲੀ ਹੋ ਗਈ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗ, ਕਦੋਂ ਸੁਖ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆ ਉਂਗਲਾਂ ਉਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਦੰਦੀ ਵੰਡੀ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਜ਼਼ੋਰ ਦੀ ਚੀਕ ਮਾਰੀ। ਉਹ ਉਠ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਹੋ ਗਈ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨੂੰ, ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਘੁਟ ਲਿਆ। ਕਦੇ ਆਪਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਲੱਗੀ।
ਸੁਖ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਸੀਤਲ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਉਤੇ, ਦੰਦੀ ਵੱਡੀ ਦਾ ਪਤਾ ਨਾਂ ਲੱਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਨੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, " ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੱਥ ਥੱਕ ਗਿਆ? ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਭੁੱਖਾਂ ਬੈਠਾਂ ਹਾਂ। ਬੜਾ ਮਜ਼ਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤੇਰੇ ਮਹਿੰਦੀ ਵਾਲੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਰੋਟੀ ਖਾਂਣ ਦਾ। " ਸੀਤਲ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀਆਂ ਫਿਰ ਪਾਉਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਸੁਖ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਹੈਰਾਨ ਵੀ ਸੀ। ਐਨੀ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਦੰਦੀ ਵੱਡੀ ਹੈ। ਇਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ। ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ ਦਾ ਮੂੰਹ ਲਾਲ ਸੁਰਖ ਹੋ ਗਿਆ। ਬੁਰਕੀ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਈ। ਉਹ ਉਠ ਕੇ, ਬਾਥਰੂਮ ਵੱਲ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਦੋਂਨਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ, ਖਿੱਚ ਕੇ, ਸੁਖ ਨੂੰ ਫਿਰ ਬੈਠਾ ਲਿਆ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਉਠ ਕੇ ਕਿਧਰ ਭੱਜ ਚੱਲੇ ਸੀ। ਅਜੇ ਤਾਂ ਹੋਰ ਮਜ਼ਾ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਤੈਨੂੰ ਰੋਟੀ ਬਹੁਤ ਸੁਆਦ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਤੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀਆਂ ਪਾਉਣ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਆਉਣ ਲੱਗਾ ਹੈ। " ਸੁਖ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਸੇਕ ਨਿੱਕਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਤੂੰ ਐਸਾ ਮਜ਼ਾ ਦੇਣ ਨੂੰ ਰਹਿੱਣ ਦੇ। ਪੂਰੀ ਮਿਰਚ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੱਤੀ। ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਦੀ ਸੇਕ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ। ਜੀਭ ਮਚਾ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ। ਛੱਡ ਮੇਰੇ ਹੱਥ। ਮੈਂ ਗੁਲਾਬ ਜਾਂਮਣ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾਵਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਬੁਰਕੀ ਸਿੱਟ ਆਉਣ ਦੇ। " ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਐਸੇ ਕੈਸੇ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਐਨੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀ ਪਾਈ ਹੈ। ਮਿਰਚ ਕਿਵੇ, ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਈ? ਐਸਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਗਿਆ? ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਸੁਰਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ। ਮਹਿੰਦੀ ਵਾਲੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਖਿਲਾਈ ਮਿਰਚ ਤਾਂ ਮਿਸਰੀ ਬੱਣ ਗਈ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਮਿਰਚ ਅੰਦਰ ਨਹੀਂ ਲੰਘਦੀ। " ਉਸ ਨੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਿਆ, " ਅਜੇ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਪਈ ਹੈ। " ਸੁਖ ਨੇ ਹਰੀ ਮਿਰਚ ਥਾਲੀ ਵਿੱਚ ਕੱਢ ਦਿੱਤੀ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਹੱਥ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ। ਸੁਖ ਲਗਾਤਾਰ ਚਾਰ ਗੁਲਾਬ ਜਾਮਨਾਂ ਖਾ ਗਿਆ। ਮੂੰਹ ਅਜੇ ਵੀ ਮੱਚੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਇਹ ਕੋੜਾ ਕਿਤਾ ਮੂੰਹ ਵੀ, ਤੂੰਹੀਂ ਮਿੱਠਾ ਕਰੇਗੀ। ਭੱਜ ਕਿਥੇ ਰਹੀਂ ਹੈ? ਹੁਣ ਦੱਸ ਕਿਥੇ ਭੱਜੇਗੀ? ਦੇਖ ਲੈ ਛੁੱਟ ਕੇ, ਜਿੰਨਾਂ ਚਿਰ ਮਹਿੰਦੀ ਵਾਲੇ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਬੰਨਦੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਅੱਜ ਦੀ ਰਾਤ ਛੁੱਟ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ। ਪਤਾ ਦੱਸਣਾਂ ਹੈ, ਕਿ ਵਾਹ ਕਿਥੇ ਪੈ ਗਿਆ? ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਤੂੰ ਬੜੀ ਕਸੂਤੀ ਫਸੀ ਹੈ। ਕੋਈ ਤੇਰੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਵੀ ਹਮਦਰਦੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤਾਂਹੀਂ ਤਾਂ ਇੱਕਲੀ ਨੂੰ ਇਥੇ ਹਨੀਮੂਨ ਲਈ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਹਾਂ। "
ਸੀਤਲ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਟਿੱਕ ਗਈ। ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਹਰਕੱਤ ਕੀਤੀ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਸੀਤਲ ਦੇ ਹੱਥ, ਸੁਖਜੀਵਨ ਦੇ ਢਿੱਡ ਨਾਲ ਲੱਗੇ। ਉਸ ਨੇ ਡੱਡੂ ਵਾਂਗ ਟਪੂਸੀ ਮਾਰੀ। ਸੀਤਲ ਸਮਝ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਢਿੱਡ ਉਤੇ, ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗ਼ਲਾਂ ਫੇਰਨ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਢਿੱਡ ਉਤੇ ਕੁਤ-ਕੁਤਾਰੀਆਂ ਨਿੱਕਲਣ ਲੱਗ ਗਈਆਂ। ਉਹ ਐਨਾਂ ਹੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਨਾਂ ਹੀ ਸੀਤਲ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਹੱਸਦਾ ਦੂਹਰਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਸੁਖ ਦੀ ਇੱਕ ਰਮਜ਼, ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਲੱਗ ਗਈ। ਸੁਖ ਨੇ ਮਸਾਂ ਅਵਾਜ਼ ਕੱਢੀ, " ਸੀਤਲ ਇਹ ਨਾਂ ਕਰ। ਜੇ ਮੈਂ ਇਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਤੂੰ ਬੜਾ ਪੱਛਤਾਉਣਾਂ ਹੈ। ਮੈ ਅੱਗੇ ਵੀ ਕਿਹਾ, ਨਾਂ ਪੰਗੇ ਲੈ। ਤੂੰ ਬੱਚ ਜਾ ਬੱਚ। " ਸੀਤਲ ਹੋਰ ਚਾਮਲ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ," ਸੁਖਜੀਵਨ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ ਸ਼ੇਰਨੀ ਕੋਲੋ ਬਚ ਕੇ ਦਿ਼ਖਾ। ਮੇਰੇ ਪੰਜੇ ਵਿੱਚੋਂ ਤੂੰ ਨਿੱਕਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। " ਸੀਤਲ ਨਿੱਕੇ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ ਸੁਖ ਦੇ ਢਿੱਡ ਨੂੰ ਛੇੜ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੁਖ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਨਾਲ ਇਕੋ ਬਾਰ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰਿਆ। ਹੁਣ ਬਾਜ਼ੀ ਸੁਖ ਦੇ ਹੱਥ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਸੁਖ ਨੇ, ਸੀਤਲ ਦੇ ਢਿੱਡ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਇਆ। ਉਹ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਹੀ ਇੱਕਠੀ ਹੋਣ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ। ਹੱਸਣ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਰੌਲਾ ਪਾ ਹੀ ਸੀ। ਸੁਖ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਦੇ. ਮੇਰੇ ਢਿੱਡ ਉਤੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕੁਤ-ਕੁਤਾਰੀਆਂ ਨਿੱਕਲਦੀਆਂ ਹਨ। " ਸੁਖ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਪੰਗਾਂ ਲਿਆ ਹੈ। ਸੁੱਤੇ ਜੱਟ ਤੇ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਜਗਾਈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਜਦੋਂ ਉਠਦੇ ਹਨ। ਜਿਉਂਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਮਦੋਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਬੱਚਦੀ। ਉਧਣ ਕੀ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ? ਪੇਡੂਆਂ ਤੇ ਸਹਿਰੀ ਬਾਰੇ। ਅੱਜ ਦੋਂਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਫ਼ਰਕ ਦਿਖਾ ਦੇਵਗਾਂ? ਤੇਨੂੰ ਪਤਾ, ਮੈਂ ਪੇਡੂਆਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਹਿਰੀ ਹਾਂ। ਪਰ ਪੇਡੂਆਂ ਦਾ ਵੀ ਪਿਉ ਹਾਂ। ਤੇਰੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵਿੰਗ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦਾ। "
ਸਤਵਿੰਦਰ ਸੱਤੀ (ਕੈਲਗਰੀ) - ਕਨੇਡਾ
satwinder_7@hotmail.com
ਔਰਤਾਂ ਸੀਤਲ ਦੇ ਮੂੱਖੜੇ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਗੁਲਾਬੀ ਰੰਗ ਦੇ ਸੂਟ ਵਿੱਚ, ਉਸ ਦਾ ਰੰਗ ਨਾਲ ਹੀ ਰੱਲਿਆ ਪਿਆ ਦੀ। ਉਹ ਸਬ ਤੋਂ ਸ਼ਰਮਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਕਿਸੇ ਵੱਲ ਅੱਖਾਂ ਚੱਕ ਦੇਖਦੀ ਸੀ। ਮਾਸੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਵੱਹੁਟੀ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਚੁਸਤ ਹੈ। ਕਿਵੇਂ ਮੁਤਰ-ਮੁਤਰ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। " ਸ਼ਿਦਰ ਮਾਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਇਹ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋ ਕਿਉਂ ਸੰਗੂਗੀ। ਤੁੰ ਕਿਹੜਾ ਜੇਠ ਲੱਗਦਾਂ ਹੈ? ਜੇ ਦੇਖੂਗੀ, ਤਾਂਹੀ ਜੱਕ ਖੋਲੇਗੀ। ਜੇ ਮਨ ਮਰਜ਼ੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਈ। ਫਿਰ ਤੂੰਹੀ ਕਹਿੱਣਾਂ, ਵੱਹੁਟੀ ਵਿੱਚ ਆਕੜ ਕਿੰਨੀ ਹੈ? " ਚੰਗਾ ਹੀ ਹੈ ਬਹੂ ਰੁਲਾਉਟੀ ਹੈ। " ਸੁਖ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਰੋਟੀ ਦਾ ਨਾਂ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਸਾਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਰੋਟੀ ਵੱਲ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਜੀਤ ਸੀਤਲ ਲਈ ਰੋਟੀ ਪਾ ਕੇ ਲੈ ਆਈ। ੳਿਹ ਦੋਂਨੇ ਸਹੇਲੀਆਂ ਤੋਂ ਬੱਣੀਆਂ ਨੱਣਦ, ਭਰਜਾਈ ਰੋਟੀ ਖਾਂਣ ਲੱਗ ਗਈਆਂ। ਸੁਖ ਵੀ ਰੋਟੀ ਪਾ ਕੇ ਸੀਤਲ ਕੋਲ ਲੈ ਆਇਆ ਸੀ। ਸੁਖ ਦੀ ਤਾਂ ਰੋਟੀ ਵੱਲ ਸੁਰਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਹੀ ਦੇਖੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਦੋਂਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਦੀ ਭੁੱਖ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰੋਟੀ ਖਾਂਣ ਪਿਛੋਂ, ਸਬ ਨੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਮੰਜੇ ਮੱਲ ਲਏ ਸਨ। ਸੀਤਲ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨੀਂਦ ਰੜਕਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਹ ਅਬਾਸੀਆਂ ਲੈਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਸੁਖ ਨੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਅੱਜ ਵੀ ਨੀਂਦ ਦਾ ਬਹਾਨਾਂ ਲੱਗਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਨਹੀਂ ਸੌਉਣਾ। ਚੰਦ ਕੰਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੈ। ਰੱਜ ਕੇ, ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨੇ ਹਨ। " ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ , " ਅੱਜ ਤਾਂ ਹੱਦੋਂ ਵੱਧ ਨੀਂਦ ਆਉਂਦੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਐਧਰ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ, ਸੌਂਦੀ ਹਾਂ। ਤੂੰ ਚੰਦ ਦੇਖੀ ਚੱਲ। ਰੱਜ-ਰੱਜ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰੀ ਚਲ। " ਸੁਖ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਉਤੋਂ ਚੂੰਨੀ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਐਨੀ ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੂੰਗੜਦੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਦੀਆਂ ਝਾਂਜ਼ਰਾਂ ਤੇ ਵੰਗਾਂ ਦੀ ਛਣ-ਛਣ ਨਾਲ ਸੁਖ ਦੀ ਅੱਖ ਖੁਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਮਿੰਨੇ-ਮਿੰਨੇ ਸਗੀਤ ਛੋਰ ਨੱਸ਼ਇਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਹਿੰਦੀ ਨਾਲ ਰੰਗੇ ਹੱਥ ਪੇਰ ਮਹਿਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਖੱਬੀ ਬਾਂਹ ਉਤੇ ਸੁਖਜੀਵਨ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਸੱਜੀ ਬਾਂਹ ਉਤੇ ਸੀਤਲ ਲਿਖਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸੁਖ ਸੀਤਲ ਦੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਗਹਿੱਣਿਆਂ ਨਾਲ ਲੱਦੀ, ਸੂਟ ਦੇ ਭਾਰ ਨਾਲ ਹੀ ਲੱਦੀ ਸੀਤਲ ਬਹੁਤ ਖੂਬਸੂਰਤ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਵੱਲ ਇੱਕ ਟੱਕ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਣ ਲੱਗਾ, ਸੀਤਲ ਕੋਈ ਸ਼ਮਾਨੀ ਪਰੀ ਹੈ। ਸੀਤਲ ਇਕ ਕਾਵਿਤਾ ਹੈ। ਸੁਖ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਕਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਸੁਖ ਦੇ ਗੁਦਗਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਛੂਹ ਚੰਗੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਛੂ੍ਹ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਚੜ੍ਹ ਰਿਹ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਸੁਖ ਦੀਆਂ ਬਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੁਖ ਦੇ ਸੀਤਲ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਦੁਆਲੇ ਫਿਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਸੀਤਲ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਉਤੇ ਆਈਆਂ ਵਾਲਾਂ ਦੀਆਂ ਲਟਾ ਨੂੰ ਸੁਖ ਨੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਪਰੇ ਕੀਤਾ। ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੂੰਮ ਕੇ, ਦੋਂਨੇਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚੂੰਮ ਲਿਆ। ਦੋਂਨੇ ਗੱਲਾਂ ਉਤੇ ਕਿਸ ਕਰਕੇ, ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਪਿਆਸੇ ਬੁੱਲ, ਸੀਤਲ ਦੇ ਬੁੱਲਾ ਨਾਲ ਜੋੜ ਦਿੱਤੇ। ਸੀਤਲ ਇੱਕ ਦਮ ਛੁੱਟਣ ਲਈ ਮੱਚਲਾਈ। ਪਰ ਸੁਖ ਦੀਆਂ ਤਾਕਤਵਰ ਬਾਂਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲਿਆ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਗੁੱਸਾ ਵੀ ਦਿਖਾਇਆ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਕਿਹੜਾ ਦੇਖਦਾ ਹੈ? ਸੁਖ ਨੇ ਸੀਤਲ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, " ਊੂਠ ਅੱੜਦਾ ਹੀ ਲੱਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਪੰਜਾ ਬੱਬਰ ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਹੈ।" ਸੀਤਲ ਵੀ ਥੱਕ ਕੇ, ਚੂਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਸੁਖ ਨੇ ਆਪ ਤਾ ਕੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸੌਉਣਾ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਦੀ ਵੀ ਅੱਖ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣ ਦਿੱਤੀ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਜਾਗੋ-ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਖੇਡ ਚੱਲਦੀ ਰਹੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਦੋਂਨਾਂ ਦੀ ਕਦੋਂ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗਈ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਜਾਗ ਆਈ ਤਾਂ ਧੁਪਾਂ ਚੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ। ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਖੂਬ ਰੌਣਕ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਸੀਤਲ ਦੀਆਂ ਮਾਮੀਆਂ, ਮਾਸੀਆਂ ਉਸ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਉਸ ਦਾ ਸੂਟ ਫੜ ਕੇ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਗਈਆਂ। ਪਾਏ ਗਹਿੱਣੇ ਛੂਹ-ਛੂਹ ਕੇ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਛੋਟੀ ਮਾਸੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਸੀਤਲ ਬਰੀ ਦੇ ਸੂਟ ਵਿੱਚ ਸੱਚੀ ਦੀ ਵੱਹੁਟੀ ਹੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਛੱਮ-ਛੱਮ ਠੁਮਕ-ਠੁਮਕ ਤੁਰਦੀ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਕੋਈ ਨਜ਼ਰ ਨਾਂ ਲਗਾ ਦਿਉ। ਇਸ ਉਤੇ ਇਕੋ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾਂ ਰੂਪ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਲੱਗਦਾ ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਦਾ ਰੰਗ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਬੈਠੀ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਦੇਖੀ ਸੁਖਜੀਵਨ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਤੂੰ ਉਸੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿੱਣਾਂ ਹੈ। ਕੁੜੇ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਸੌਹੁਰਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਂ।" ਬਿੰਦਰ ਮਾਮੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, " ਸੀਤਲ ਰਾਤ ਤਾ ਤੇਰੀ ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਸੀ। ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਨੂੰ ? " ਸੀਤਲ ਨੇ ਗੱਲ ਟਾਲਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਉਥੇ ਦੀਆਂ ਬੁੜੀਆਂ ਨੇ ਗਿੱਧੇ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਕਮਲ ਕੁੱਟਦੀਆ। ਅੱਜ ਕੱਲ ਦੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬੁੜੀਆਂ ਐਸਾ ਕੁੱਝ ਕਰ ਸਕਦੀਆ। ਸਾਰੀਆ ਹੀ ਅੰਨਪੜ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਟੱਪੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਬਹੁਤ ਗੰਦੇ ਤਮਾਸ਼ੇ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ। " ਸੀਤਲ ਦੀ ਵੱਡੀ ਮਾਸੀ ਬੋਲ ਪਈ, " ਰਕਾਨੇ ਅਸੀਂ ਬੁੜੀਆਂ ਤੋਂ ਕੀ ਲੈਣਾਂ? ਉਨਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਕੰਮ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮਸਾ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਲੱਡੂ ਖਾਦੇ ਵੀ ਪਚਾਉਣੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਐਦਾ ਟੱਚ-ਟੱਪ ਕੇ, ਖਾਦੇ-ਪੀਤੇ ਦਾ ਮੁੱਲ ਮੋੜ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਘਰ ਦੇ ਲੋਕ, ਐਨੇ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਤੂੰ ਆਪਦੀ ਵਾਰਤਾ ਸੁਣਾਂ। ਪੁਰਾਉਣੇ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਇਆ। ਹੋਰ ਕੀ ਹੋਇਆ। " ਸੀਤਲ ਸਾਰਿਆਂ ਵੱਲ ਟੇਡੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਘੂਮਾਂ ਕੇ, ਉਠਣ ਲੱਗੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਮਾਮੀਆਂ ਨੇ ਬਾਂਹ ਫੜ ਕੇ ਬੈਠਾ ਲਈ। ਸ਼ਿਦਰ ਮਾਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਇਹ ਉਧਰ ਨੂੰ ਬਿੰਦੇ-ਬਿੰਦੇ ਕੀ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਸੁਖ ਤੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਤੇਰੀ ਸੁਰਤ ਉਧਰ ਹੀ ਸੁਖ ਵੱਲ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਇਧਰ ਹੀ ਬੁੱਲਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਤੇਰੇ ਕੋਲੇ ਆ ਕੇ, ਬੈਠ ਜਾਵੇਗਾ। ਕੀ ਪਤਾ ਉਹੀ ਦੱਸ ਦੇਵੇ? ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਕਿਵੇ ਹੋਈ? " ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ। ਇੰਨਾਂ ਤੋਂ ਖਿਹੜਾ ਕਿਵੇ ਛੁੱਡਾਉਣਾਂ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਹਨੀਮੂਨ ਤਾਂ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਜਾ ਕੇ ਮਨਾਉਣਾਂ ਹੈ। ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਦਾ ਤਾ ਪਤਾ ਹੀ ਹੈ। ਕਿਹੜਾ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਦਿਸਦਾ ਹੈ? ਜਦੋਂ ਕੁੱਝ ਦੇਖਿਆ ਨਹੀਂ ਕੀ ਦੱਸਾਂ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਤਾਂ ਨੀਂਦ ਆਉਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸੁਹਾਗਰਾਤ ਐਨੀ ਹੀ ਹੈ। " ਭੂਆ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਹਾਏ ਨੀ, ਕੁਲਜੁਗ, ਉਹਦੇ ਘਰ ਦੀਵਾ ਬੱਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਾ ਨੂੰ ਤਾਂ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ। ਅਸੀਂ ਟੰਗ ਆਉਂਦੀਆਂ। " ਸੀਤਲ ਦਾਅ ਲੱਗਦੇ ਹੀ ਉਨਾਂ ਤੋਂ ਖਹਿੜਾ ਛੁੱਡਾ ਕੇ, ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਮੰਮੀ ਕੋਲ ਚਲੀ ਗਈ।
ਸੀਤਲ ਦਾ ਪੇਕੇ ਘਰੋਂ ਜਾਂਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਹੁਣ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਪੇਕਿਆਂ ਦਾ ਚਾਅ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਪਰ ਸੁਖ ਸਿਰ ਉਤੇ ਆ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਇਸ਼ਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਹਨੀਮੂਨ ਦਾ ਚਾਅ ਦਾ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਤੁਰਨਾਂ ਹੀ ਪੈਣਾਂ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਹ ਘਰੋਂ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਪਹੁੰਚੇ। ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਵੀ ਫ਼ਰਕ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਸ਼ਿਮਲੇ ਵੱਲੋਂ ਠੰਡੇ ਹਵਾ ਦੇ ਬੁੱਲੇ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਬੱਦਲ ਵੀ ਹੋਏ ਸਨ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਕੰਬਣੀ ਜਿਹੀ ਲੱਗੀ। ਸ਼ਾਂਤ ਹਵਾ ਦਾ ਅੱਲਗ ਹੀ ਅੰਨਦ ਸੀ। ਮੌਸਮ ਵੀ ਤਨ-ਮਨ ਉਤੇ ਅਸਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ਪਿੰਡਾ ਲੂੰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਠੰਡ ਵਿੱਚ ਕੁਲਫੀ ਜੰਮੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਸੁਖ ਨੂੰ ਠੰਡੀ-ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਲੱਗਣ ਨਾਲ ਸਕੂਨ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਦੋਂਨੇਂ ਪੰਜ਼ੋਰ ਗਾਰਡਨ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸਨ। ਫੋਟੋਆ ਵੀ ਖਿਚ ਰਹੇ ਸਨ। ਜ਼ੋਰ ਦਾ ਮੀਂਹ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਾਰ ਤੱਕ ਜਾਂਦੇ, ਦੋਨੇਂ ਪੂਰੇ ਭਿਝ ਗਏ। ਸੁਖ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਰੱਬ ਵੀ ਆਪਣਾਂ ਸਾਥ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਹ ਵੀ ਖੁਸ਼ੀ ਮਨਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਧਰ ਦੇਵਤਾ ਵਰਖਾ ਵਰਸਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਹ ਜਾਂਣਦੇ ਹਨ। ਸੁਖਜੀਵਨ ਹਨੀਮੂਨ ਉਤੇ ਆਇਆ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਹਨ, ਅੱਜ ਪਿਆਰ ਦੀ ਬਰਸਾਤ ਦੀ ਵੀ ਝੜੀ ਲੱਗਣੀ ਹੈ। ਲੈ ਬਈ ਹੋਟਲ ਆ ਗਿਆ। " ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਗੱਲ ਘੁੰਮਾ ਫਿਰਾ ਕੇ ਕਹਿੱਣੀ ਤਾਂ ਇਹ ਸੀ। ਇਹ ਹਨੀਮੂਨ ਹੁੰਦਾ ਕੀ ਹੈ? ਜੋ ਐਨਾਂ ਖੁਸ਼ ਦਿਸ ਰਹੇ ਹੋ। ਕੱਲ ਦੇ ਬੜੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ। ਐਸਾ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ? ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਡਦਾ ਲੱਗਦਾ। ਜੀਵਨ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦੱਸ ਦੇ ਹਨੀਮੂਨ ਬਾਰੇ? "
ਸੁਖਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਦਿਲ ਰੱਖ, ਤੈਨੂੰ ਹੀ ਦੱਸਣਾਂ ਹੈ। ਹੋਰ ਕਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੈ? ਜਿਹੜੀ ਘਰ ਝਾੜੂ ਮਾਰਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਤਾਂ, ਉਹ ਸੌਹਰੀ ਗਈ। ਉਨਾਂ ਦੇ ਸੌਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨਾਲ ਹੀ 10 ਕੁ ਘਰ ਛੱਡ ਕੇ ਜੱਟਾਂ ਦੇ ਘਰ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਵਾਲੇ ਅਮਰੀਕਾ ਗਏ ਹਨ। ਸਾਰੇ ਇਹੀ ਕਹੀ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਇੰਨਾਂ ਦਾ ਅੱਜ ਹਨੀਮੂਨ ਜੱਟਾ ਦੇ ਘਰ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੋਂਨੇ ਉਥੇ ਸਹਾਗਰਾਤ ਮਨਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਸ ਨੇ ਆਪਦੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਲਿਆ, " ਹਨੀਮੂਨ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ? " ਉਸ ਦੇ ਪਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਇਹੀ ਜੋ ਸਹਾਗਰਾਤ ਮਨਾ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਹਨੀਮੂਨ ਹੈ। " ਉਸ ਨੇ ਆਪਦੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਐਸੇ ਹਨੀਮੂਨ ਤਾਂ, ਮੈਂ ਜੱਟਾ ਦੇ ਬਥੇਰੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਮਨਾਏ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੀ ਵਖਰਾ ਹੈ? " ਸੀਤਲ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਪਿੱਠ ਉਤੇ ਦੋ ਧੱਫ਼ੇ ਮਾਰੇ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਜੀਵਨ ਮੈਨੂੰ ਐਸੇ ਬਕਵਾਸ ਚੁਕਲੇ ਨਹੀਂ ਸਣਾਉਣੇ। ਆਪਦੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਤੋਂ ਵਾਜ ਆਜਾ। ਤੇਰੀ ਵੀ ਗਿੱਣਤੀ ਤਾਂ ਜੱਟਾ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਝਾੜੂ ਪੋਚਾ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਘਰ ਵੀ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੂੰ ਵੀ ਹਨੀਮੂਨ ਦਾ ਤਜ਼ਰਬਾ ਉਸ ਤੋਂ ਲੈ ਲਿਆ ਹੋਣਾਂ ਹੈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ, ਉਸ ਨੇ ਆਪ ਹੀ ਤੈਂਨੂੰ ਦੱਸੀਆਂ ਹੋਣੀਆਂ ਹਨ। ਤਾਹੀਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਨੂੰ ਸਵੇਰੇ, 100 ਰੂਪੀਆ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਔਖੀ ਜਿਹੀ ਲੱਗੀ। ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ 1000 ਰੂਪੀਏ ਦੇ ਕੇ ਉਸ ਤੋਂ ਮੈਂ ਸਬ ਕੁੱਝ ਬੱਕਵਾ ਵੀ ਸਕਦੀ ਹਾਂ। " ਸੁਖ ਬੌਦਲ ਜਿਹਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਸੀਤਲ ਤੈਨੂੰ ਗੱਲ ਜਿੰਦੇ ਦੀ ਚਾਬੀ ਵਾਂਗ ਘੁੰਮਾਉਣੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਉਲਝਾਂ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਬਾਬਾ ਮੁਆਫ਼ ਕਰ। ਐਸੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤੂੰ ਲੜਾਈ ਪਾ ਕੇ ਮੇਰਾ ਹਨੀਮੂਨ ਨਾਂ ਬੱਣਾਂ ਦੇਵੀ। ਬੰਦਾ ਮਜਾਕ ਵੀ ਕਰੇ, ਤੇਰਾ ਪਾਰਾ ਉਪਰ ਨੂੰ ਚੱਲਿਆ ਹੈ। ਬਾਹਰ ਦੇਖ ਕਿੰਨਾਂ ਸੋਹਣਾਂ ਠੰਡਾ ਮੌਸਮ ਹੈ। ਜਮਾਂ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ। " ਸੀਤਲ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਗਿੱਲੇ ਕੱਪੜੇ ਚੂੰਬੜੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਠੰਡੇ -ਗਿੱਲੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਠੰਡ ਹੋਰ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਗਿੱਲੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲ ਲਏ ਸਨ। ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਭੁੱਖ ਚੱਮਕ ਆਈ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਸੁ਼ਖ ਨਹਾ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਇਆ।
ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਸੁਖ ਤੂੰ ਤਾਂ ਕੁੱਝ ਖਾਣ ਨੂੰ ਆਪੇ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਹੈ। " ਸੁਖ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਇਥੇ ਹੀ ਖਾਂਣ ਨੂੰ ਮੰਗਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਥੱਲੇ ਫੋਨ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਦੱਸ ਕੀ-ਕੀ ਖਾਂਣਾ ਹੈ?" ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਜੋ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਉਹੀ ਖਾ ਲੈਣਾਂ ਹੈ। ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਖਾਂਣਾ ਹੈ। ਉਹੀ ਮੈਂ ਖਾ ਲੈਣਾਂ ਹੈ।" ਸੀਤਲ ਨੇ ਨਹਾ ਕੇ ਵਾਲ ਖੁੱਲੇ ਛੱਡ ਲਏ ਸਨ। ਉਸ ਦੇ ਲੰਬੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਲੇ ਬੱਣ ਗਏ ਸਨ। ਇਸ ਤਰਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਾਲੇ ਨਾਗ ਲੰਮਦੇ ਹਨ। ਗੋਰੇ ਰੰਗ ਉਤੇ ਕਾਲੇ ਵਾਲਾਂ ਦੀਆ ਲਟਾ, ਬਾਰ-ਬਾਰ ਮੂੰਹ ਉਤੇ ਆ ਡਿੱਗਦੀਆਂ ਸਨ। ਖਾਂਣਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਸੁਖ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਖਾਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਸੁਖ ਬੈਠਾ, ਕਦੇ ਖਾਣਾ, ਕਦੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਪਹਿਲੀ ਬੁਰਕੀ ਪਤੀ ਪ੍ਰਮੇਸਰ ਨੂੰ ਖਿਲਾਈ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪਤੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੁਹਾਗੁਣ ਰੋਟੀ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੀ ਹੁੰਦੀ। ਕਿਤੇ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਕੱਲੀ ਨਾਂ ਖਾ ਜਾਵੀ। ਸੁਹਾਗ ਭੁੱਖਾ ਹਨੀਮੂਨ ਕਿਵੇਂ ਬੱਣਾਊ?" ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਜੁਆਬ ਦੇਣਾ ਬਹੁਤਾ ਜਰੂਰੀ ਲੱਗਾ। ਉਸ ਨੇ ਬੁਰਕੀ ਅੰਦਰ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ, " ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਐਸੀ ਆਸ ਨਾਂ ਕਰੀ। ਮੈਂ ਥਾਲੀ ਲੈ ਕੇ, ਪਤੀ ਪ੍ਰਮੇਸ਼ਰ ਨੂੰ ਭੋਗ ਲਗਾਵਾਂਗੀ। ਭੋਜਨ ਸਹਮਣੇ ਪਿਆ ਹੈ। ਖਾਣਾਂ ਸ਼ੁਰੁ ਕਰੋ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਹੈ। ਜੇ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਭੁਰਕੀ ਪਾ ਦੇਵੇ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਜਰੂਰ ਤੇਰੇ ਵੀ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀ ਪਾ ਦੇਵਾਂਗੀ। ਪਹਿਲ ਕਰਨੀ ਪਵੇਗੀ। " ਸੁਖ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਅੱਛਾ ਇਸ ਦਾ ਮੱਤਲੱਬ ਸੇਵਾ ਹੋਣੀ ਨਹੀ ਹੈ। ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਪੈਣੀ ਹੈ। ਆਪਣਾ ਕਿਹੜਾ ਕੁੱਝ ਵੰਡਿਆ? ਲਾਉ ਜੀ ਮੈਂ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀ ਪਾ ਦਿੰਦਾ। ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਸਾਰੀ ਰੋਟੀ ਖਾਣੀ ਹੈ। " ਸੀਤਲ ਨੇ ਸੁਖ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ, ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਜੇ ਐਨੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ, ਅੱਜ ਮੈਂ ਵੀ ਤੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀਆਂ ਪਾਉਣੋਂ ਨਹੀ ਥੱਕਣਾਂ। ਤੁੰ ਖਾਣੋਂ ਥੱਕ ਜਾਂਣਾ ਹੈ। " ਸੀਤਲ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਸੁਖ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀਆਂ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਐਨੀ ਝੱਲੀ ਹੋ ਗਈ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗ, ਕਦੋਂ ਸੁਖ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆ ਉਂਗਲਾਂ ਉਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਦੰਦੀ ਵੰਡੀ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਜ਼਼ੋਰ ਦੀ ਚੀਕ ਮਾਰੀ। ਉਹ ਉਠ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਹੋ ਗਈ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨੂੰ, ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਘੁਟ ਲਿਆ। ਕਦੇ ਆਪਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਲੱਗੀ।
ਸੁਖ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਸੀਤਲ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਉਤੇ, ਦੰਦੀ ਵੱਡੀ ਦਾ ਪਤਾ ਨਾਂ ਲੱਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਨੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, " ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੱਥ ਥੱਕ ਗਿਆ? ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਭੁੱਖਾਂ ਬੈਠਾਂ ਹਾਂ। ਬੜਾ ਮਜ਼ਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤੇਰੇ ਮਹਿੰਦੀ ਵਾਲੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਰੋਟੀ ਖਾਂਣ ਦਾ। " ਸੀਤਲ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀਆਂ ਫਿਰ ਪਾਉਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਸੁਖ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਹੈਰਾਨ ਵੀ ਸੀ। ਐਨੀ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਦੰਦੀ ਵੱਡੀ ਹੈ। ਇਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ। ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ ਦਾ ਮੂੰਹ ਲਾਲ ਸੁਰਖ ਹੋ ਗਿਆ। ਬੁਰਕੀ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਈ। ਉਹ ਉਠ ਕੇ, ਬਾਥਰੂਮ ਵੱਲ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਦੋਂਨਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ, ਖਿੱਚ ਕੇ, ਸੁਖ ਨੂੰ ਫਿਰ ਬੈਠਾ ਲਿਆ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਉਠ ਕੇ ਕਿਧਰ ਭੱਜ ਚੱਲੇ ਸੀ। ਅਜੇ ਤਾਂ ਹੋਰ ਮਜ਼ਾ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਤੈਨੂੰ ਰੋਟੀ ਬਹੁਤ ਸੁਆਦ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਤੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀਆਂ ਪਾਉਣ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਆਉਣ ਲੱਗਾ ਹੈ। " ਸੁਖ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਸੇਕ ਨਿੱਕਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਤੂੰ ਐਸਾ ਮਜ਼ਾ ਦੇਣ ਨੂੰ ਰਹਿੱਣ ਦੇ। ਪੂਰੀ ਮਿਰਚ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੱਤੀ। ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਦੀ ਸੇਕ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ। ਜੀਭ ਮਚਾ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ। ਛੱਡ ਮੇਰੇ ਹੱਥ। ਮੈਂ ਗੁਲਾਬ ਜਾਂਮਣ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾਵਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਬੁਰਕੀ ਸਿੱਟ ਆਉਣ ਦੇ। " ਸੀਤਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਐਸੇ ਕੈਸੇ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਐਨੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬੁਰਕੀ ਪਾਈ ਹੈ। ਮਿਰਚ ਕਿਵੇ, ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਈ? ਐਸਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਗਿਆ? ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਸੁਰਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ। ਮਹਿੰਦੀ ਵਾਲੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਖਿਲਾਈ ਮਿਰਚ ਤਾਂ ਮਿਸਰੀ ਬੱਣ ਗਈ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਮਿਰਚ ਅੰਦਰ ਨਹੀਂ ਲੰਘਦੀ। " ਉਸ ਨੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਿਆ, " ਅਜੇ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਪਈ ਹੈ। " ਸੁਖ ਨੇ ਹਰੀ ਮਿਰਚ ਥਾਲੀ ਵਿੱਚ ਕੱਢ ਦਿੱਤੀ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਹੱਥ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ। ਸੁਖ ਲਗਾਤਾਰ ਚਾਰ ਗੁਲਾਬ ਜਾਮਨਾਂ ਖਾ ਗਿਆ। ਮੂੰਹ ਅਜੇ ਵੀ ਮੱਚੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸੀਤਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਇਹ ਕੋੜਾ ਕਿਤਾ ਮੂੰਹ ਵੀ, ਤੂੰਹੀਂ ਮਿੱਠਾ ਕਰੇਗੀ। ਭੱਜ ਕਿਥੇ ਰਹੀਂ ਹੈ? ਹੁਣ ਦੱਸ ਕਿਥੇ ਭੱਜੇਗੀ? ਦੇਖ ਲੈ ਛੁੱਟ ਕੇ, ਜਿੰਨਾਂ ਚਿਰ ਮਹਿੰਦੀ ਵਾਲੇ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਬੰਨਦੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਅੱਜ ਦੀ ਰਾਤ ਛੁੱਟ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ। ਪਤਾ ਦੱਸਣਾਂ ਹੈ, ਕਿ ਵਾਹ ਕਿਥੇ ਪੈ ਗਿਆ? ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਤੂੰ ਬੜੀ ਕਸੂਤੀ ਫਸੀ ਹੈ। ਕੋਈ ਤੇਰੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਵੀ ਹਮਦਰਦੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤਾਂਹੀਂ ਤਾਂ ਇੱਕਲੀ ਨੂੰ ਇਥੇ ਹਨੀਮੂਨ ਲਈ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਹਾਂ। "
ਸੀਤਲ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਟਿੱਕ ਗਈ। ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਹਰਕੱਤ ਕੀਤੀ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਸੀਤਲ ਦੇ ਹੱਥ, ਸੁਖਜੀਵਨ ਦੇ ਢਿੱਡ ਨਾਲ ਲੱਗੇ। ਉਸ ਨੇ ਡੱਡੂ ਵਾਂਗ ਟਪੂਸੀ ਮਾਰੀ। ਸੀਤਲ ਸਮਝ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਢਿੱਡ ਉਤੇ, ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗ਼ਲਾਂ ਫੇਰਨ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਢਿੱਡ ਉਤੇ ਕੁਤ-ਕੁਤਾਰੀਆਂ ਨਿੱਕਲਣ ਲੱਗ ਗਈਆਂ। ਉਹ ਐਨਾਂ ਹੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਨਾਂ ਹੀ ਸੀਤਲ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਹੱਸਦਾ ਦੂਹਰਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸੀਤਲ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਸੁਖ ਦੀ ਇੱਕ ਰਮਜ਼, ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਲੱਗ ਗਈ। ਸੁਖ ਨੇ ਮਸਾਂ ਅਵਾਜ਼ ਕੱਢੀ, " ਸੀਤਲ ਇਹ ਨਾਂ ਕਰ। ਜੇ ਮੈਂ ਇਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਤੂੰ ਬੜਾ ਪੱਛਤਾਉਣਾਂ ਹੈ। ਮੈ ਅੱਗੇ ਵੀ ਕਿਹਾ, ਨਾਂ ਪੰਗੇ ਲੈ। ਤੂੰ ਬੱਚ ਜਾ ਬੱਚ। " ਸੀਤਲ ਹੋਰ ਚਾਮਲ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ," ਸੁਖਜੀਵਨ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ ਸ਼ੇਰਨੀ ਕੋਲੋ ਬਚ ਕੇ ਦਿ਼ਖਾ। ਮੇਰੇ ਪੰਜੇ ਵਿੱਚੋਂ ਤੂੰ ਨਿੱਕਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। " ਸੀਤਲ ਨਿੱਕੇ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ ਸੁਖ ਦੇ ਢਿੱਡ ਨੂੰ ਛੇੜ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੁਖ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਨਾਲ ਇਕੋ ਬਾਰ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰਿਆ। ਹੁਣ ਬਾਜ਼ੀ ਸੁਖ ਦੇ ਹੱਥ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਸੁਖ ਨੇ, ਸੀਤਲ ਦੇ ਢਿੱਡ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਇਆ। ਉਹ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਹੀ ਇੱਕਠੀ ਹੋਣ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ। ਹੱਸਣ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਰੌਲਾ ਪਾ ਹੀ ਸੀ। ਸੁਖ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਦੇ. ਮੇਰੇ ਢਿੱਡ ਉਤੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕੁਤ-ਕੁਤਾਰੀਆਂ ਨਿੱਕਲਦੀਆਂ ਹਨ। " ਸੁਖ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਪੰਗਾਂ ਲਿਆ ਹੈ। ਸੁੱਤੇ ਜੱਟ ਤੇ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਜਗਾਈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਜਦੋਂ ਉਠਦੇ ਹਨ। ਜਿਉਂਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਮਦੋਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਬੱਚਦੀ। ਉਧਣ ਕੀ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ? ਪੇਡੂਆਂ ਤੇ ਸਹਿਰੀ ਬਾਰੇ। ਅੱਜ ਦੋਂਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਫ਼ਰਕ ਦਿਖਾ ਦੇਵਗਾਂ? ਤੇਨੂੰ ਪਤਾ, ਮੈਂ ਪੇਡੂਆਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਹਿਰੀ ਹਾਂ। ਪਰ ਪੇਡੂਆਂ ਦਾ ਵੀ ਪਿਉ ਹਾਂ। ਤੇਰੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵਿੰਗ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦਾ। "
Comments
Post a Comment