ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਨਾਂ ਲੈ ਕੇ ਆਇਓ
-ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸੱਤੀ (ਕੈਲਗਰੀ)-
ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਨਾਂ ਲੈ ਕੇ ਆਇਓ, ਵਿਆਹ ਤੇ ਸੱਦਣ ਦਾ ਕਾਡ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਤੇ ਲਿਖਿਆਂ ਸੀ। ਡੱਬੇ ਵਾਲੇ ਤੋਂਫ਼ੇ ਨਾਂ ਲਿਆਇਓ। ਕੈਸ਼ ਮਨੀ ਹੀ ਲਿਫ਼ਾਫ਼ੇ ਵਿੱਚ ਪਾਇਓ। ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਨਾਂ ਲਿਆਇਓ। ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਤਰੀਕ ਤੋਂ 20 ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਆਹ ਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਗਿੱਣਤੀ ਦੱਸ ਦਈਓ। ਗਿਣਤੀ ਤੋਂ ਵੱਧ ਇੱਕ ਵੀ ਬੰਦਾ ਨਾਂ ਆਇਓ। ਜੇ ਉਸ ਦਿਨ ਘਰ ਕੋਈ ਪਰਾਹੁਣਾਂ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਕੱਲਾਂ ਘਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਸਕਦੇ। ਕਨੇਡਾ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਡਾਲਰ ਬੜੇ ਪਿਆਰੇ ਹਨ। ਮੇਰੇ ਘਰ ਵੀਨੀਪਿਗ ਤੋਂ ਸਕੀ ਮਾਸੀ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਆ ਗਿਆ। ਨਾਲ ਆ ਗਿਆ ਸਾਡੇ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਡਾਕਟਰ। ਇੱਕਠੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਆ ਕੇ ਜਿਉਂ ਸਾਡੇ ਘਰੋਂ ਇਧਰ ਉਧਰ ਫੋਨ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। 1987 ਵਿੱਚ ਇੰਡੀਆ ਫੌਨ ਕਰਨ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਮਿੰਟ ਦੇ 2 ਡਾਲਰ 50 ਸਿੰਟ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਫਿਰ 35 ਸਿੰਟ ਹਰੇਕ ਮਿੰਟ ਦੇ। ਅੱਗਲੇ ਪਿਛਲੇ ਸਾਰੇ ਦੋਸਤਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਇਆਂ ਤੋਂ 01191 ਦੀ ਜਗ੍ਹਾਂ 911 ਹੋ ਗਿਆ। ਪੁਲੀਸ, ਐਬੂਲਿਸ, ਫੈਅਰ ਬਗਰੇਡ ਸਭ ਆ ਗਏ। ਸਾਡਾ ਜਲੂਸ ਵਧੀਆ ਕੱਢਿਆ। ਘਰ ਸੱਸ ਸਹੁਰਾਂ ਨੱਣਦਾਂ ਸਨ। ਅਜੇ ਉਹ ਕਰਮਚਾਰੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਪੁੱਛ ਪੜਤਾਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਹ ਸ਼ਰਾਬੀਆਂ ਨੇ ਗੱਡੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਕਾਰਾਂ ਤੋਰ ਲਈਆਂ। ਪੁਲੀਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਮੀਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦਿੱਤੇ। ਡਾਰਿੰਕ ਚਾਰਜ਼ ਲਾ ਦਿੱਤੇ। ਅੱਗਲੇ ਮਹੀਨੇ ਐਬੂਲਿਸ 300 ਡਾਲਰ, ਫੋਨ ਦਾ ਬਿੱਲ 150 ਡਾਲਰ ਆ ਗਿਆ। ਸਰਾਬ ਤੇ ਖਾਂਣੇ ਤੇ 200 ਦਾ ਖ਼ਰਚਾ ਸੀ। ਇਹੋਂ ਜਿਹੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਲਿਜਾਣ ਵਾਲੇ ਹਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਗੁਆਂਢੀਂਆਂ ਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਸਕਦੇ। ਇਥੇ ਕਿਹੜਾ ਕੋਈ ਵਿਹਲਾਂ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਦੇ ਤਲੇ ਚੱਟਣ ਲਈ। ਫੌਰਨ ਵਿੱਚ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਦੋ ਬੱਚੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਬਾਕੀ ਕਿੰਨੇ ਬੱਚ ਗਏ। ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਵਿਚੋਂ ਵੀ ਘੱਟਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਰਿਵਾਜ ਹੈ। ਪਤੀ ਆਪਣਿਆਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਤਨੀ ਆਪਣਿਆ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੇ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਤਨੀ ਨੇ ਤਾਂ ਲੇਡੀ ਸਗੀਤ ਤੇ ਵੀ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਤਾਹੀਂ ਅੱਗਲੇ ਵੀ ਸੋਚਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਹੋਰ ਵੀ, ਉਸੇ ਦਿਨ ਹੋਰ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰਾਮ ਹੈ, ਤਾਂ ਹੋਰ ਗਿੱਣਤੀ ਘੱਟ ਜਾਵੇਗੀ। ਅੱਗਲਿਆਂ ਨੇ ਉਥੇ ਵੀ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸੱਦਾ ਦੇਣ ਦੀ ਥਾਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਕਟੌਤੀ ਦਾ ਕਾਂਡ ਆਇਆ ਹੈ। ਵਿਆਹ ਤੇ ਨਾਂ ਆਉਣ ਦਾ ਨੋਟਸ ਹੈ। ਪੈਸੇ ਦੀ ਕੈਸ਼ ਪੇਮਿੰਟ ਦੇਣ ਲਈ ਇੱਕ ਹੋਰ ਬਿੱਲ ਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਤਾਂ ਪੇਮਿੰਟ ਦੀ ਕੋਈ ਲੀਮਿੰਟ ਨਹੀਂ। ਕਿਉਂਕਿ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਵਾਲਾਂ ਸ਼ਗਨ ਪਵੇਗਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਦੇਣਾਂ ਪਵੇਗਾ। ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਪਿਛੇ ਥੋੜੀ ਰਹਿੱਣਾਂ ਹੈ। ਲਿਫ਼ਫੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਕੈਸ਼ ਪਾਉਣਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਵਿਆਹ ਜਾਣ ਵੇਲੇ, ਇਹ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਥੇ ਛੱਡੀਏ? ਮਸਾਂ ਤਾਂ ਛੁੱਟੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਇੱਕਠੇ ਰਹਿੱਣ ਦਾ ਦਿਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮਾਂਪੇ ਕੰਮ ਤੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਬੱਚੇ ਸਕੂਲੇ ਜਾਂ ਬੇਬੀ ਸਿਟਰ ਕੋਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਕੀ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰਾਮ ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬੇਬੀ ਸਿਟਰ ਕੋਲ ਹੀ ਛੱਡਿਆਂ ਜਾਵੇ। ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਹੀ ਦੇਖਣ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬੱਚਿਆ ਦਾ ਕੀ ਕਰੀਏ। ਇਹ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਹੋਂ ਜਿਹੇ ਸਮਾਗਮਾਂ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਨਹੀ ਰਾਜੀ। ਵੱਡੇ ਹੋ ਕੇ ਤਾਂ ਇਹ ਆਪ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਵਿਆਹਾਂ ਦੇ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜ਼ਾਂ ਦਾ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗਾ? ਸਾਰੇ ਵਿਆਹ ਹੁੰਦੇ ਇਕੋਂ ਜਿਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਢਾਡੀ, ਕੀਰਤਨ ਵਾਲੇ ਆਪਣਾਂ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰਾਮ ਦੇਣ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅੰਨਦ ਕਾਰਜ ਦੀ ਰਸਮ ਹੀ ਹੋਣੀ ਚਹੀਦੀ ਹੈ। ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥਿ ਸਾਹਿਬ ਉਸ ਵਿੱਚ ਚਾਰ ਲਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀ ਸਿੱਖਿਆਂ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ। ਮੁੱਖ ਮਹਿਮਾਨ, ਬਹੁਤੇ ਸਿਆਣੇ ਆਪ ਭਾਂਵੇਂ ਵਿਆਹੇ ਨਾਂ ਹੋਣ, ਢਾਢੀ, ਕੀਰਤਨ ਵਾਲੇ ਆਪਣੀ ਸਿੱਖਿਆਂ ਦੇਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਆ ਲੈ ਮਾਏ ਸਾਂਭ ਕੁੰਝੀਆਂ, ਅੱਜ ਕੱਲ ਤਾਂ ਡੈਬਡਕਾਡ ਹਨ। ਕੁੰਝੀਆਂ ਕੀ ਕਰਨੀਆਂ ਹਨ? ਸਿੱਖਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਤਿੰਨ ਘੰਟੇ ਲਾਂ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਬੈਠਿਆਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਸੁੰਨ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇੰਨਾਂ ਚਿਰ ਅਸੀਂ, ਬੱਚੇ, ਵਿਆਹ ਵਾਲੀ ਜੋੜੀ ਮਸਿ਼ਕਲ ਨਾਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬੈਠ ਸਕਦੇ। ਲੇਡੀ ਸਗੀਤ ਤੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਪਾਰਟੀ ਤੇ ਜੋਂ ਧੂਤਕੜਾਂ ਪੈਂਦਾਂ ਹੈ। ਸ਼ਰਾਬੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਕੇ ਨੱਚਦੇ ਹਨ। ਬੁੜੀਆਂ ਪੀਕੇ ਤੇ ਮਸਤੀ ਦੀ ਲੋਰ ਵਿੱਚ ਨੱਚਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਪਿਛੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾਂ ਚਾਹੁੰਦੇ। ਰਾਤ ਤੋਂ ਸਵੇਰ ਦੇ 2 ਵੱਜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਬੱਚੇ ਇਹ ਕੁੱਝ ਕਰਨਾਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਚਹੁੰਦੇ। ਚੰਗ੍ਹਾਂ ਹੀ ਹੈ ਨਾਂ ਜਾਣ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਇਹੀ ਕੁੱਝ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋ ਕੇ ਨਚਾਰਾਂ ਵਾਂਗ ਨੱਚਣਗੇ। ਆਪਣਾਂ ਕੀਮਤੀ ਸਮਾਂ ਇਹੋਂ ਜਿਹੇ ਫਾਲਤੂ ਇੱਕਠਾਂ ਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਬਰਬਾਦ ਕਰਨਗੇ। ਘਰ ਬੈਠ ਕੇ ਇਸ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਕੁੱਝ ਚੰਗ੍ਹਾਂ ਹੀ ਕਰਨਗੇ। ਆਪਾਂ ਹੀ ਇਹੋਂ ਜਿਹੇ ਵਿਆਹਾਂ ਤੋਂ ਗਰੇਜ਼ ਕਰੀਏ। ਜਿਥੇ ਮਰਦ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾਂ ਬੱਣਾ ਕੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਜਨਾਨੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਬਹੁਤੇ ਤਾਂ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਪਲੋਸ ਕੇ ਇੱਕਠ ਦਾ ਫੈਇਦਾਂ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪੱਪੀ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਗਰੇਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਜੁੱਤੀਆਂ ਵੀ ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਬਾਂਹ ਫੜ ਕੇ ਨੱਚਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਦੁਹਾਈ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਦਿਲਜੀਤ ਵੀਰ ਨੇ ਕਿਉਂ ਗਾਇਆ ਹੈ? ਕੀ ਹੋਇਆ ਨੱਚਦੀ ਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਲਈ। ਡਾਕਾ ਤਾਨੀ ਮਾਰਿਆ। ਇਹੋਂ ਜਿਹੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹੋਂ ਜਿਹੇ ਗੀਤ ਬੱਣਨਗੇ।
ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਨਾਂ ਲੈ ਕੇ ਆਇਓ, ਵਿਆਹ ਤੇ ਸੱਦਣ ਦਾ ਕਾਡ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਤੇ ਲਿਖਿਆਂ ਸੀ। ਡੱਬੇ ਵਾਲੇ ਤੋਂਫ਼ੇ ਨਾਂ ਲਿਆਇਓ। ਕੈਸ਼ ਮਨੀ ਹੀ ਲਿਫ਼ਾਫ਼ੇ ਵਿੱਚ ਪਾਇਓ। ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਨਾਂ ਲਿਆਇਓ। ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਤਰੀਕ ਤੋਂ 20 ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਆਹ ਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਗਿੱਣਤੀ ਦੱਸ ਦਈਓ। ਗਿਣਤੀ ਤੋਂ ਵੱਧ ਇੱਕ ਵੀ ਬੰਦਾ ਨਾਂ ਆਇਓ। ਜੇ ਉਸ ਦਿਨ ਘਰ ਕੋਈ ਪਰਾਹੁਣਾਂ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਕੱਲਾਂ ਘਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਸਕਦੇ। ਕਨੇਡਾ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਡਾਲਰ ਬੜੇ ਪਿਆਰੇ ਹਨ। ਮੇਰੇ ਘਰ ਵੀਨੀਪਿਗ ਤੋਂ ਸਕੀ ਮਾਸੀ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਆ ਗਿਆ। ਨਾਲ ਆ ਗਿਆ ਸਾਡੇ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਡਾਕਟਰ। ਇੱਕਠੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਆ ਕੇ ਜਿਉਂ ਸਾਡੇ ਘਰੋਂ ਇਧਰ ਉਧਰ ਫੋਨ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। 1987 ਵਿੱਚ ਇੰਡੀਆ ਫੌਨ ਕਰਨ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਮਿੰਟ ਦੇ 2 ਡਾਲਰ 50 ਸਿੰਟ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਫਿਰ 35 ਸਿੰਟ ਹਰੇਕ ਮਿੰਟ ਦੇ। ਅੱਗਲੇ ਪਿਛਲੇ ਸਾਰੇ ਦੋਸਤਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਇਆਂ ਤੋਂ 01191 ਦੀ ਜਗ੍ਹਾਂ 911 ਹੋ ਗਿਆ। ਪੁਲੀਸ, ਐਬੂਲਿਸ, ਫੈਅਰ ਬਗਰੇਡ ਸਭ ਆ ਗਏ। ਸਾਡਾ ਜਲੂਸ ਵਧੀਆ ਕੱਢਿਆ। ਘਰ ਸੱਸ ਸਹੁਰਾਂ ਨੱਣਦਾਂ ਸਨ। ਅਜੇ ਉਹ ਕਰਮਚਾਰੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਪੁੱਛ ਪੜਤਾਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਹ ਸ਼ਰਾਬੀਆਂ ਨੇ ਗੱਡੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਕਾਰਾਂ ਤੋਰ ਲਈਆਂ। ਪੁਲੀਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਮੀਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦਿੱਤੇ। ਡਾਰਿੰਕ ਚਾਰਜ਼ ਲਾ ਦਿੱਤੇ। ਅੱਗਲੇ ਮਹੀਨੇ ਐਬੂਲਿਸ 300 ਡਾਲਰ, ਫੋਨ ਦਾ ਬਿੱਲ 150 ਡਾਲਰ ਆ ਗਿਆ। ਸਰਾਬ ਤੇ ਖਾਂਣੇ ਤੇ 200 ਦਾ ਖ਼ਰਚਾ ਸੀ। ਇਹੋਂ ਜਿਹੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਲਿਜਾਣ ਵਾਲੇ ਹਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਗੁਆਂਢੀਂਆਂ ਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਸਕਦੇ। ਇਥੇ ਕਿਹੜਾ ਕੋਈ ਵਿਹਲਾਂ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਦੇ ਤਲੇ ਚੱਟਣ ਲਈ। ਫੌਰਨ ਵਿੱਚ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਦੋ ਬੱਚੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਬਾਕੀ ਕਿੰਨੇ ਬੱਚ ਗਏ। ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਵਿਚੋਂ ਵੀ ਘੱਟਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਰਿਵਾਜ ਹੈ। ਪਤੀ ਆਪਣਿਆਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਤਨੀ ਆਪਣਿਆ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੇ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਤਨੀ ਨੇ ਤਾਂ ਲੇਡੀ ਸਗੀਤ ਤੇ ਵੀ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਤਾਹੀਂ ਅੱਗਲੇ ਵੀ ਸੋਚਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਹੋਰ ਵੀ, ਉਸੇ ਦਿਨ ਹੋਰ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰਾਮ ਹੈ, ਤਾਂ ਹੋਰ ਗਿੱਣਤੀ ਘੱਟ ਜਾਵੇਗੀ। ਅੱਗਲਿਆਂ ਨੇ ਉਥੇ ਵੀ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸੱਦਾ ਦੇਣ ਦੀ ਥਾਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਕਟੌਤੀ ਦਾ ਕਾਂਡ ਆਇਆ ਹੈ। ਵਿਆਹ ਤੇ ਨਾਂ ਆਉਣ ਦਾ ਨੋਟਸ ਹੈ। ਪੈਸੇ ਦੀ ਕੈਸ਼ ਪੇਮਿੰਟ ਦੇਣ ਲਈ ਇੱਕ ਹੋਰ ਬਿੱਲ ਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਤਾਂ ਪੇਮਿੰਟ ਦੀ ਕੋਈ ਲੀਮਿੰਟ ਨਹੀਂ। ਕਿਉਂਕਿ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਵਾਲਾਂ ਸ਼ਗਨ ਪਵੇਗਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਦੇਣਾਂ ਪਵੇਗਾ। ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਪਿਛੇ ਥੋੜੀ ਰਹਿੱਣਾਂ ਹੈ। ਲਿਫ਼ਫੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਕੈਸ਼ ਪਾਉਣਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਵਿਆਹ ਜਾਣ ਵੇਲੇ, ਇਹ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਥੇ ਛੱਡੀਏ? ਮਸਾਂ ਤਾਂ ਛੁੱਟੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਇੱਕਠੇ ਰਹਿੱਣ ਦਾ ਦਿਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮਾਂਪੇ ਕੰਮ ਤੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਬੱਚੇ ਸਕੂਲੇ ਜਾਂ ਬੇਬੀ ਸਿਟਰ ਕੋਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਕੀ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰਾਮ ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬੇਬੀ ਸਿਟਰ ਕੋਲ ਹੀ ਛੱਡਿਆਂ ਜਾਵੇ। ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਹੀ ਦੇਖਣ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬੱਚਿਆ ਦਾ ਕੀ ਕਰੀਏ। ਇਹ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਹੋਂ ਜਿਹੇ ਸਮਾਗਮਾਂ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਨਹੀ ਰਾਜੀ। ਵੱਡੇ ਹੋ ਕੇ ਤਾਂ ਇਹ ਆਪ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਵਿਆਹਾਂ ਦੇ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜ਼ਾਂ ਦਾ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗਾ? ਸਾਰੇ ਵਿਆਹ ਹੁੰਦੇ ਇਕੋਂ ਜਿਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਢਾਡੀ, ਕੀਰਤਨ ਵਾਲੇ ਆਪਣਾਂ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰਾਮ ਦੇਣ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅੰਨਦ ਕਾਰਜ ਦੀ ਰਸਮ ਹੀ ਹੋਣੀ ਚਹੀਦੀ ਹੈ। ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥਿ ਸਾਹਿਬ ਉਸ ਵਿੱਚ ਚਾਰ ਲਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀ ਸਿੱਖਿਆਂ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ। ਮੁੱਖ ਮਹਿਮਾਨ, ਬਹੁਤੇ ਸਿਆਣੇ ਆਪ ਭਾਂਵੇਂ ਵਿਆਹੇ ਨਾਂ ਹੋਣ, ਢਾਢੀ, ਕੀਰਤਨ ਵਾਲੇ ਆਪਣੀ ਸਿੱਖਿਆਂ ਦੇਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਆ ਲੈ ਮਾਏ ਸਾਂਭ ਕੁੰਝੀਆਂ, ਅੱਜ ਕੱਲ ਤਾਂ ਡੈਬਡਕਾਡ ਹਨ। ਕੁੰਝੀਆਂ ਕੀ ਕਰਨੀਆਂ ਹਨ? ਸਿੱਖਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਤਿੰਨ ਘੰਟੇ ਲਾਂ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਬੈਠਿਆਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਸੁੰਨ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇੰਨਾਂ ਚਿਰ ਅਸੀਂ, ਬੱਚੇ, ਵਿਆਹ ਵਾਲੀ ਜੋੜੀ ਮਸਿ਼ਕਲ ਨਾਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬੈਠ ਸਕਦੇ। ਲੇਡੀ ਸਗੀਤ ਤੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਪਾਰਟੀ ਤੇ ਜੋਂ ਧੂਤਕੜਾਂ ਪੈਂਦਾਂ ਹੈ। ਸ਼ਰਾਬੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਕੇ ਨੱਚਦੇ ਹਨ। ਬੁੜੀਆਂ ਪੀਕੇ ਤੇ ਮਸਤੀ ਦੀ ਲੋਰ ਵਿੱਚ ਨੱਚਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਪਿਛੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾਂ ਚਾਹੁੰਦੇ। ਰਾਤ ਤੋਂ ਸਵੇਰ ਦੇ 2 ਵੱਜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਬੱਚੇ ਇਹ ਕੁੱਝ ਕਰਨਾਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਚਹੁੰਦੇ। ਚੰਗ੍ਹਾਂ ਹੀ ਹੈ ਨਾਂ ਜਾਣ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਇਹੀ ਕੁੱਝ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋ ਕੇ ਨਚਾਰਾਂ ਵਾਂਗ ਨੱਚਣਗੇ। ਆਪਣਾਂ ਕੀਮਤੀ ਸਮਾਂ ਇਹੋਂ ਜਿਹੇ ਫਾਲਤੂ ਇੱਕਠਾਂ ਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਬਰਬਾਦ ਕਰਨਗੇ। ਘਰ ਬੈਠ ਕੇ ਇਸ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਕੁੱਝ ਚੰਗ੍ਹਾਂ ਹੀ ਕਰਨਗੇ। ਆਪਾਂ ਹੀ ਇਹੋਂ ਜਿਹੇ ਵਿਆਹਾਂ ਤੋਂ ਗਰੇਜ਼ ਕਰੀਏ। ਜਿਥੇ ਮਰਦ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾਂ ਬੱਣਾ ਕੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਜਨਾਨੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਬਹੁਤੇ ਤਾਂ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਪਲੋਸ ਕੇ ਇੱਕਠ ਦਾ ਫੈਇਦਾਂ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪੱਪੀ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਗਰੇਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਜੁੱਤੀਆਂ ਵੀ ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਬਾਂਹ ਫੜ ਕੇ ਨੱਚਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਦੁਹਾਈ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਦਿਲਜੀਤ ਵੀਰ ਨੇ ਕਿਉਂ ਗਾਇਆ ਹੈ? ਕੀ ਹੋਇਆ ਨੱਚਦੀ ਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਲਈ। ਡਾਕਾ ਤਾਨੀ ਮਾਰਿਆ। ਇਹੋਂ ਜਿਹੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹੋਂ ਜਿਹੇ ਗੀਤ ਬੱਣਨਗੇ।
Comments
Post a Comment