ਭਾਗ 4-5 ਬਦਲਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ


ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ," ਪਹਿਲਾ ਪਿਆਰ ਭੁੱਲਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। "


ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸੱਤੀ-(ਕੈਲਗਰੀ)- ਕਨੇਡਾ satwinder_7@hotmail.com


ਸੁੱਖੀ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸੀ। ਟੀਚਰ ਉਸ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਕਲਾਸ ਛੱਡ ਕੇ, ਆਪ ਦੂਜੀਆਂ ਮਾਸਟਰਨੀਆਂ ਨਾਲ ਚਾਹ ਪੀਂਣ ਚਲੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਸੁੱਖੀ ਕਲਾਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਸੁੱਖੀ ਦੀ ਦਸਵੀਂ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਸੰਨੀ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਸ਼ਕਲੋ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾਂ ਸੀ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਦਿਮਾਗ ਗੁੱਲ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਲਗਾਉ ਸੁੱਖੀ ਵੱਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਨੱਕਲ ਮਾਰਨ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਉਸ ਕੋਲ ਬਰਾਬਰ ਬੈਠਦਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਪਿੱਛਲੀ ਸੀਟ ਉਤੇ ਬਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਲ ਵੱਟੇ ਲੈ ਕੇ, ਆਪਦਾ ਕੰਮ ਕੱਢ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਸੁੱਖੀ ਦੀ ਕੋਈ ਬੱਸ ਨਹੀਂ ਚੱਲਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਨਾਂ ਚੁਹੁੰਣ ਤੇ ਵੀ ਸੰਨੀ ਮਤਲਬ ਜੋਗਾ ਦੇਖ਼ ਹੀ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਦੋਂਨੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਉਤੇ ਇੰਨੇ ਨਿਰਭਰ ਹੋ ਗਏ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਨਾਂ ਦੇਖ਼ਦੇ। ਇਕੱਲਿਆਂ ਦਾ ਸਮਾਂ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਲੰਘਦਾ ਸੀ। ਅੱਖਾ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਲੱਭਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਜੇ ਨਾਂ ਦਿਸਦੇ, ਉਹ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਂਨ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਐਸਾ ਵੀ ਆ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਸੁੱਖੀ, ਸੰਨੀ ਨੂੰ ਹਰ ਸੁਆਲ ਸਿੱਖਾਉਣ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ। ਸੰਨੀ ਦਾ ਦਿਮਾਗ ਚੱਲਣ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਉਹ ਅਚਾਨਿਕ ਇੰਨਾਂ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆ ਗਏ। ਦੋਂਨਾਂ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।

ਸੁੱਖੀ ਦਸਵੀਂ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਪੜ੍ਹਨਾਂ ਚਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਅੱਗੇ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਦੀ ਥਾਂ, ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੰਡਾ ਲੱਭਣਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਗੈਰੀ ਕਨੇਡਾ ਤੋਂ ਗਿਆ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਦਾ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸੁੱਖੀ ਦੇ ਡੈਡੀ ਲਾਭ ਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਗੱਲ ਪੱਕੀ ਕਰ ਲਈ। ਸੁੱਖੀ ਤੋਂ ਬਿੰਨਾਂ ਪੁੱਛੇ ਹੀ ਗੈਰੀ ਨੂੰ ਲਿਆ ਕੇ, ਉਸ ਅੱਗੇ ਬੈਠਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਗੈਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਮੰਮੀ ਸੀਬੋ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, " ਗੈਰੀ ਹੁਣ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਦੇਖ਼ ਲੈ। ਕੀ ਕੁੜੀ ਤੇਰੇ ਪਸੰਦ ਹੈ?" ਗੈਰੀ ਨੂੰ ਅਮਰ ਵੇਲ ਵਰਗੀ ਕੁੜੀ ਮਿਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਝੱਟ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ, " ਮੰਮੀ ਤੁਹਾਡੀ ਪਸੰਦ ਹੀ ਮੇਰੀ ਪਸੰਦ ਹੈ। " ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਸੁੱਖੀ ਤੋਂ ਪੁੱਛਣਾਂ ਕੋਈ ਜਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ। ਸੁੱਖੀ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ, " ਮੈਂ ਤਾਂ ਜੀ ਅੱਗੇ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗਣਾਂ ਹੈ। " ਗੈਰੀ ਦੀ ਮੰਮੀ ਸੀਬੋ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਸਾਨੂੰ ਇੰਨੀ ਕੁ ਹੀ ਪੜ੍ਹੀ ਕੁੜੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ। ਬਹੁਤੀਆਂ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ, ਮਾਸਟਰਨੀਆਂ ਬੱਣ ਕੇ, ਸੌਹੁਰਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨੇ ਪਾ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੇਰਾ ਮੁੰਡਾ ਛੇਵੀ ਫੇਲ ਹੈ। " ਲਾਭ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਕਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਬਥੇਰੀਆਂ ਪੜ੍ਹਾਈਆਂ ਹਨ। ਜਿੰਨਾਂ ਚਾਹੇਂ ਪੜ੍ਹੀ ਚੱਲੀ। "

ਸੁੱਖੀ ਦੀ ਮੰਮੀ ਗੇਲੋ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਬਹੁਤਾ ਪੜ੍ਹਾਕੇ, ਕੁੜੀਆਂ ਤੋਂ ਕੀ ਕਰਾਉਣਾਂ ਹੈ? ਆਖਰ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਹੀ ਕਰਨਾਂ ਹੈ। ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਹੀ ਕਰਨਾਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਪੰਜ ਪੜ੍ਹੀ ਕਰੀ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਸੱਸ ਤੇ ਮਾਂ ਅੰਨਪੜ੍ਹ ਸੀ। ਘਰ ਤਾਂ ਉਨਾਂ ਨੇ ਵੀ ਚੱਲਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਤੂੰ ਤਾਂ ਭਥੇਰੀਆਂ ਪੜ੍ਹ ਲਈਆਂ ਹਨ। ਇੰਦੂ ਵੱਧ ਪੜ੍ਹ ਕੇ, ਕੀ ਡੀਸੀ ਲੱਗਣਾਂ ਹੈ? " ਸੁੱਖੀ ਦੀ ਨਾਨੀ ਕੋਲ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਤੁਸੀਂ ਗੱਲਾਂ ਬਆਦ ਵਿੱਚ ਕਰ ਲਿਉ। ਪਹਿਲਾਂ ਕੁੜੀ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਮੂੰਹ ਮਿੱਠਾ ਕਰੋ। " ਸੀਬੋ ਨੇ ਪਰਸ ਵਿੱਚੋ ਲੱਡੂਆਂ ਦਾ ਡੱਬਾ ਕੱਢਿਆ। ਸੁੱਖੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਦੋ ਬਾਰ ਲੱਡੂ ਤੋੜ ਕੇ ਪਾ ਦਿੱਤਾ। ਪੱਲੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ਗਨ ਧਰ ਦਿੱਤਾ। ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਵਧਾਈਆਂ ਦੇਣ ਲੱਗ ਗਏ। ਸ਼ੇਰ ਵੀ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ ਬਿੱਲੀ ਬੱਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸੁੱਖੀ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਫਸੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਵਾਗ ਤੱੜਫ਼ ਰਹੀ। ਉਹ ਹੱਕੀ ਬੱਕੀ ਹੋਈ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਦੂਜੇ ਲੋਕ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਿੰਨਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਕੋਈ ਜਾਂਣ ਪਛਾਂਣ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਨਾਂ ਨਾਲ ਨਾਂ ਹੀ ਕਦੇ ਕੋਈ ਮਿਲਣ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕੈਸਾ ਵਿਆਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਸਬ ਇਛਾਂਵਾਂ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।

ਮੰਮੀ-ਡੈਡੀ ਦੇ ਘਰੋ ਜਾਂਣ ਸਾਰ ਸੁੱਖੀ ਨੇ, ਘਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਗਹਿੱਣੇ, ਪੈਸੇ ਤੇ ਸੂਟ ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਲਏ। ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਛੋਟੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਭੇਜ ਕੇ, ਸੰਨੀ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਦੇ ਕੇ ਸੱਦ ਲਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਸੰਨੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਸੰਨੀ ਆਪਾਂ ਨਵੀਂ ਜਿੰਦਗੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਗਹਿੱਣੇ, ਪੈਸੇ ਤੇ ਸੂਟ ਹਨ। ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਜਿੰਦਗੀ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਵੇਗੀ। " " ਸੁੱਖੀ ਮੈਂ ਆਪਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਹੀਂ ਭੱਜ ਸਕਦਾ। ਆਪਾਂ ਭੱਜ ਕੇ ਕਿਥੇ ਜਾਂਵਾਂਗੇ? ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਂਣ-ਪਛਾਂਣ ਨਹੀਂ ਹੈ। " " ਸੰਨੀ ਆਪਾਂ ਐਡੀ ਦੂਰ ਭੱਜ ਚੱਲੀਏ। ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਲੱਭ ਨਾਂ ਸਕੇ। ਬੰਬੇ, ਦਿੱਲੀ ਵੱਲ ਨਿੱਕਲ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ। ਤੂੰ ਉਥੇ ਆਪਦੇ ਮੰਮੀ-ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਸੱਦ ਲਵੀਂ।" " ਘਰੋਂ ਭੱਜਣਾਂ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਲੁੱਕਣਾਂ। ਇਹ ਤੇਰਾ 15 ਦੇ ਪਹਾੜੇ ਜਿੰਨਾਂ ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾਂ। ਪੁਲੀਸ ਵਾਲੇ ਕੁੱਟ-ਕੁੱਟ ਕੇ, ਮੇਰੀ ਛਿਲ ਲਾਹ ਦੇਣਗੇ। ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪੁਲੀਸ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਕੁੱਟ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੀ ਜਾਂਣੀ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਗੈਰ ਰਹਿ ਸਕਦਾਂ ਹਾਂ। ਜਿਵੇਂ ਤੈਨੂੰ ਮੁੰਡਾ ਲੱਭ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਲੱਭ ਜਾਵੇਗੀ। ਤੂੰ ਕਨੇਡੀਅਨ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਕੇ, ਮੌਜ ਲੁੱਟ। ਮੇਰਾ ਖਹਿੜਾ ਛੱਡ। ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਨੌਕਰੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ। ਘਰ ਮੈਂ ਵਹਿਲਾ ਬੈਠਾ, ਜਮੀਨ ਦੇ ਸਿਰੋਂ ਰੋਟੀ ਖਾ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾ। " " ਸੰਨੀ ਕੀ ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ਇੰਨਾਂ ਕੱਚਾ ਸੀ? ਜੋ ਇੰਨੀ ਛੇਤੀ ਟੁੱਟ ਗਿਆ। " " ਤੂੰ ਵੀ ਮੌਜ਼ ਲੁੱਟੀ, ਮੇਰਾ ਮਨ ਪ੍ਰਚਾਵਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਐਸਾ ਵੈਸਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਜੁੰਮੇਬਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਤੇਰਾ ਬੋਝ ਸਹਾਰਨ ਵਾਲਾ ਕਨੇਡੀਅਨ ਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਨਾਲੇ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਬੇੜੀ ਸਿਰੇ ਲਾ ਦੇਵੇਗਾ। ਉਦਾ ਵੀ ਸਾਨ੍ਹ ਵਾਂਗ ਬਹੁਤ ਤੱਕੜਾ ਹੈ। "

ਲੋਕ ਆਂਮ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸੁਣੇ ਗਏ ਹਨ," ਪਹਿਲਾ ਪਿਆਰ ਭੁੱਲਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਹਿਲਾ ਪਿਆਰ ਕਿੰਨਿਆਂ ਕੁ ਦਾ ਸਿਰੇ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੈ? ਜਾਂ ਧੂੜ ਹੀ ਫੱਕੀ ਹੈ। ਜਾਂ ਛਿੱਤਰ ਹੀ ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਛਿੱਤਰ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਦੇ ਹੁੰਦੇ। ਐਸਾ ਉਸ ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਮਗਰ ਫਿਰ-ਫਿਰ ਕੇ ਇੰਨੀ ਬੱਸ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਲੜ ਸਿਰਾ ਨਹੀਂ ਥਿਉਂਦਾ। ਘੱਟ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕੁੱਝ ਪੱਲੇ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਤਾਂਹੀਂ ਭੁੱਲਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰੇ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਜਰੂਰ ਚੇਤੇ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਬਾਕੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਲਾਂ, ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵਿੱਚ ਰੁਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਕਈਆਂ ਦੀ ਇੰਨੀ ਬੁਰੀ ਹਾਲਤ ਹੋਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਗਿੱਣਤੀ ਵੀ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਪਿਆਰ ਹੋਣ ਪਿਛੋਂ, ਹੁਨਰ ਹੱਥ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਐਕਸਪੀਰੀਇੰਸ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਕਰਨ ਨਾਲ ਗੱਡੀ ਰੁੜੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬੰਦਾ ਭੁੱਲ ਕਿਵੇਂ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਉਹ ਤਾਂ ਮਿੱਠੇ ਦਾ ਸੁਆਦ ਹੀ ਚੇਤੇ ਰੱਖੇਗਾ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੂਲੀਆਂ, ਮੇਥਿਆਂ ਦੀਆਂ ਰੋਟੀਆਂ ਖਾਂਦਿਆਂ, ਅੰਬ ਚੂਪਣ ਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਂਣ। ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਦਾ ਸੁਆਦ ਬਹੁਤ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾ ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਕੀ ਭੁੱਲਣਾਂ ਹੈ? ਕੁੜੀ ਦੇ ਪਿਉ ਤੇ ਪੂਰੇ ਮੁਹੱਲੇ ਤੋਂ ਛਿੱਤਰ ਖਾਂਦਿਆਂ ਦੇ ਕਈਆਂ ਦੇ ਨੀਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹਟੇ ਹੋਣੇ। ਕੰਧਾ ਕੋਠੇ, ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਲਈ ਥੋੜੀ ਟੱਪੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੂਜੇ ਦੀ ਕੁੱਤੇ ਝਾਕ ਵਿੱਚ ਸਬ ਕਲਾ ਬਜਾਈਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ। ਗੁੜ ਦਾ ਢੇਰ ਲੱਗਾ ਪਿਆ ਹੋਵੇ। ਦਿਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਨਵੇ ਪਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਨਾਲ ਦਿਲ ਹੀ ਮੁੰਹ ਨੂੰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਨੀਅਤ ਵਿੱਚੇ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਾਂਮ ਹੈ, ਜਿਸਮ ਦੀ ਭੁੱਖ ਮਿੱਟਾਉਣੀ। ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਰਾਹੀ ਦੇਖ਼ ਕੇ ਮਨ ਰੱਜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸੰਨੀ ਉਸੇ ਰਸਤੇ, ਮੋੜ ਉਤੇ ਖੜ੍ਹਦਾ ਸੀ। ਜਿਧਰੋਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਬਹੂਆਂ ਬੇਟੀਆਂ ਲੰਘਦੀਆਂ ਸਨ। ਜੋ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ ਫਸਾ ਲੈਂਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਅੱਖ ਦੱਬ ਕੇ ਮਾਰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਰਜ਼ਾਮੰਦੀ ਵਾਲੀ ਹੱਸ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਜੇ ਕੋਈ ਗਾਲ਼ਾਂ ਕੱਢਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਸੰਨੀ ਅੱਖ ਮਲਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਊਚੀ ਬੋਲ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ, " ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਅੱਖ ਨੂੰ ਕੀ ਗੋਲ਼ੀ ਵੱਜੀ ਹੈ? ਫ਼ਰਕਣੋਂ ਨਹੀਂ ਹੱਟਦੀ। ਸੰਨੀ ਦੀ ਅੱਖ ਵੀ ਕਮਾਲ ਦੀ ਸੀ। ਕੁੜੀਆਂ, ਬੁੜੀਆਂ ਸਹਮਣੇ ਹੀ ਮਿਚਦੀ ਸੀ।

ਕਈਆਂ ਦਾ ਗੱਲਾਂ-ਬਾਤਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਸਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸੰਨੀ ਵੀ ਤੁਰੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖ਼ ਕੇ, ਟੌਟ ਕਸਦਾ ਸੀ। ਕਈ ਇੰਨੇ ਕੁ ਨਾਲ ਹੀ ਫਸ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਤਿੱਲਕਦੇ ਨੂੰ ਤਾਂ ਹੱਥ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਕਈ ਆਪਦੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ, ਜਣੇ-ਖਣੇ ਨਾਲ ਖਹਿੱਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕਈਆਂ ਦਾ ਇੰਨਾਂ ਬੰਨ ਸੁਬ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੱਲਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜੋ ਮੂਹਰੇ ਆਇਆ ਰੱਗੜ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਸੰਨੀ ਕਈਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਮੱਲੋ-ਜ਼ੋਰੀ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਕਈ ਕਿਸੇ ਨੁੰ ਦੱਸਣ ਜੋਗੀਆਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਸਰੀਰ ਉਤੇ ਪਾਇਆ ਕੱਪੜਾ ਕਿਤੋਂ ਪਾਟ ਜਾਵੇ। ਬੰਦਾ ਲਕੋਉਂਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਜਾਂਣੇ, ਅਣ-ਜਾਂਣੇ ਵਿੱਚ ਕੱਪੜੇ ਉਤਰ ਜਾਂਣ। ਜੇ ਕਿਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੰਨੋਂ-ਕੰਨੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਵੇ। ਲੋਕ ਬਹੁਤ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਬਲੈਕ ਮੇਲ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਅੱਗੇ ਤੇ ਦੁਨੀਆਂ ਅੱਗੇ ਗੂੰਗਾ ਹੋਣਾਂ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਸੁੱਖੀ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਸੰਨੀ ਉਸੇ ਜੋਗਾ ਹੈ। ਪਰ ਸੰਨੀ ਤਾਂ ਆਪ ਨੂੰ ਮਾਂਹਾ-ਪ੍ਰਸਾਦ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਕੋਈ ਵੀ ਬੋਟੀਆਂ ਚੂੰਢ ਲਵੇ। ਦੁਨੀਆਂ ਇਸੇ ਛੇੜ-ਛਾੜ ਕਰਕੇ, ਇਵੇਂ ਹੀ ਚੱਲਦੀ ਹੈ। ਲੁੱਕ ਛਿੱਪ ਕੇ ਸਬ ਚੱਲਦਾ ਹੈ। ਦੁਨੀਆਂ ਮੱਚਲੀ ਹੈ। ਉਵੇਂ ਹੀ ਹੈ। ਜੇ ਮੁਰਗਾ ਮੁਰਗੀ ਨਾਂ ਦੱਬੂ। ਮੁਰਗੀ ਆਂਡੇ ਨਾ ਦੇਊ। ਹੋਰ ਉਸ ਦਾ ਕੀ ਕਰਨਾਂ ਹੈ? ਉਸ ਨੂੰ ਵੱਡਣਾਂ ਹੀ ਹੈ।

　

ਸੁੱਖੀ ਵੀ ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਸੰਨੀ ਦੀ ਮਾਰੀ ਸੱਟ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਭੁੱਲ ਸਕੇਗੀ? ਜਿੰਦਗੀ ਭਰ ਯਾਦ ਰਹੇਗਾ। ਬੰਦੇ ਨੇ ਪੈਰ ਉਤੇ ਜੁਆਬ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਸੁੱਖੀ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੋਣਾਂ ਹੈ। ਦੁਨੀਆਂ ਉਤੇ ਉਹੀ ਖੂਬਸੂਰਤ ਮਹਿਬੂਬ ਹੈ। ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਂਣਦੀ ਹੋਣੀ ਸੰਨੀ ਵਰਗਿਆਂ ਨੂੰ ਮੋਕੇ ਤੇ ਤਾਂ ਗਲ਼ੀ ਦੀ ਕੁੱਤੀ. ਬੱਕਰੀ ਵੀ ਮੇਮ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ। ਕਿਤੇ ਵੀ ਦੇਖ਼ ਲੈਣ ਉਥੇ ਹੀ ਟੱਕਰਾਂ ਮਾਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਸੰਨੀ ਨੂੰ ਸੁੱਖੀ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਸੰਨੀ ਜਾਨ ਤੋਂ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਸੰਨੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ, ਸੁੱਖੀ ਦੇ ਮਨ ਉਤੇ ਐਸੀਆਂ ਚੋਟਾਂ ਵੱਜੀਆਂ। ਉਹ ਬੌਦਲ ਗਈ। ਮੰਮੀ-ਡੈਡੀ ਵੀ ਫਾਹਾ ਵੱਡ ਕੇ. ਨਵੇਕਲੇ ਹੋਣਾਂ ਚੁਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਨਾਲੇ ਪੁੰਨ ਨਾਲੇ ਫਲੀਆਂ। ਉਨਾਂ ਦਾ ਆਪਦਾ ਵੀ ਕਨੇਡਾ ਜਾਂਣ ਦਾ ਲਾਲਚ ਸੀ। ਸੁੱਖੀ ਦਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਬਗਾਵਤ ਕਰ ਦੇਵੇ। ਬਗਾਵਤ ਕਰਨ ਨੂੰ ਹੌਸਲਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਰਹਿੱਣ ਲਈ ਥਾਂ ਟਿੱਕਾਂਣਾਂ ਚਾਹੀਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬਗਾਵਤ ਬਗੈਨਿਆਂ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਨੂੰ ਚੋਟ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਉਹ ਭਾਵੇਂ ਸੁੱਖੀ ਵਰਗੀ ਦੀ ਸਰੀਰ ਦੀ ਚੰਮੜੀ ਉਦੇੜ ਕੇ ਵੇਚ ਦੇਣ।