ਭਾਗ 34 35 ਬੰਦਾ ਜੇ ਕੁੱਝ ਖਾਊ ਪੀਊ ਤੀਹਾਂ ਤੰਦਰੁਸਤ ਰਹੇਗਾ ਜਾਨੋਂ ਮਹਿੰਗੇ ਯਾਰ

ਭਾਗ 34 ਬੰਦਾ ਜੇ ਕੁੱਝ ਖਾਊ ਪੀਊ ਤਾਂਹੀਂ ਤੰਦਰੁਸਤ ਰਹੇਗਾ ਜਾਨੋਂ ਮਹਿੰਗੇ ਯਾਰ
ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸੱਤੀ (ਕੈਲਗਰੀ) ਕੈਨੇਡਾ satwinder_7@hotmail.com

ਬਲਵੀਰ ਦਾਰੂ ਹੀ ਪੀਂਦਾ ਹੈ। ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਦੀ ਸੁਰਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਮੂੰਹ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਜਿਵੇਂ ਕਬਜ਼ ਹੋਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸੁੱਕਿਆ  ਹੋਇਆ, ਗੱਲ਼ਾਂ ਅੱਖਾਂ ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਧਸੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਬੰਦਾ ਜੇ ਕੁੱਝ ਖਾਊ ਪੀਊ ਤਾਂਹੀਂ ਤੰਦਰੁਸਤ ਰਹੇਗਾ। ਰੰਗ ਲਾਲੀ ਵਿੱਚ ਹੋਵੇਗਾ। ਬਲਵੀਰ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਤੁਰਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ,  “ ਸਿਰ, ਢਿੱਡ ਬਹੁਤ ਦੁਖਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਹਾਂ। “ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ ਐਸਾ ਕੀ ਖਾਂਦਾ ਸੀ? ਤੇਰਾ ਢਿੱਡ ਦੁਖਣ ਲੱਗ ਗਿਆ। “  ‘ ਜੀ ਖਾਂਦਾ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਲੈਟਰੀਨ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਮੇਰਾ ਅੰਦਰ ਜਾਮ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਹੈ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਲੈਟਰੀਨ ਪਲਗਡ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਲੈਟਰੀਨ  ਦੀਆਂ ਪਾਈਪਾਂ ਜਾਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਡਾਕਟਰ ਇੰਨਾ ਸਿਆਣਾਂ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਗੋਲੀਆਂ ਦਾ ਪੱਤਾ ਦੇ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ ਇਹ ਖਾ ਕੇ ਦੇਖ। ਜਦੋਂ ਮੁੱਕ ਗਈਆਂ ਹਫ਼ਤੇ ਨੂੰ ਫਿਰ ਗੇੜਾ ਮਾਰ ਲਈ। “ ਡਾਕਟਰ ਚੱਜ ਦੀ ਖ਼ੁਰਾਕ ਖਾਣ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਕਹੇਗਾ? ਜੇ ਨਾਂ ਖਾਵੇ-ਪੀਵੇਗਾ। ਤਾਂਹੀ ਤਾਂ ਮਰੀਜ਼ ਬਣੇਗਾ। ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੇ ਕਿਹੜਾ ਹੱਲ ਚੱਲਦੇ ਹਨ? ਐਸੇ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ  ਹੀ 35 ਡਾਲਰ ਇੱਕ ਬੰਦੇ ਦੇ ਬਣਦੇ ਹਨ। 10 ਬੰਦੇ ਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਬਠਾਈ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਬਈ ਪਬਲਿਕ ਨੂੰ ਲੱਗੇ ਬਹੁਤ ਕੰਮ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਈ ਡਰਦੇ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ। ਤਾਪ ਜ਼ੁਕਾਮ ਹੋਣ ਨੂੰ ਸਿਰ ਦੁਖਦੇ ਦੀ ਗੋਲੀ ਹੀ ਖਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਇੰਨਾ ਸਿਰਹਾਣੇ 3 ਘੰਟੇ ਬੈਠਣ ਨਾਲੋਂ ਬੰਦਾ ਗੋਲੀ ਖਾ ਕੇ, ਕੰਮ ਉੱਤੇ  ਉਹੀ 60, 70 ਡਾਲਰ ਬਣਾਂ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇੰਨਾ ਚਿਰ ਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ, ਹੋਰ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਬਿਮਾਰ ਬੰਦਾ ਜੇ 3 ਘੰਟੇ ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਬਿਮਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕੈਲਗਰੀ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਵਾਰਡ ਵਿੱਚ 8 ਘੰਟੇ ਬੰਦਾ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਡਾਕਟਰ ਤੇ ਬੈੱਡ ਦੋਨੇਂ ਵਿਹਲੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਚੱਕ ਕੇ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਬੰਦਾ ਡਾਕਟਰ ਤੇ ਬੈੱਡ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ। ਅੱਕ ਕੇ ਬੱਸ, ਟੈਕਸੀ ਫੜ ਕੇ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਸਾਂ ਆ ਕੇ ਸੋਫ਼ੇ ਉੱਤੇ ਡਿਗਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨੂੰ ਉਡੀਕਦੇ, ਵੇਟਿੰਗ-ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਅਗਲੇ ਗੇੜੇ ਬਲਵੀਰ, ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ, “  ਸ਼ਰਾਬ ਕੋਈ ਬਗਾੜ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ? ਇਹ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਪੀਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ? “ “ ਇਸ ਨੇ ਵਿਗਾੜ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ? ਬੰਦਾ ਇਸ ਨੂੰ ਪੀ ਕੇ, ਸ਼ੇਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਗਲੇ ਦੇ ਗਲ਼ ਚੰਬੜ ਕੇ ਮਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਜੇਬ ਝੱਲਦੀ ਹੈ। ਸਰੀਰ ਮੰਗਦਾ ਹੈ। ਘਰ ਦਾ ਠੇਕਾ ਹੈ। ਪੀਣ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਹਰਜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸ਼ਰਾਬੀ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਲੋਕ ਡਰਦੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਲੋਕ ਕੁੱਤੇ ਕੋਲੋਂ ਪਰੇ ਦੀ ਹੋ ਕੇ ਲੰਘਦੇ ਹਨ। “ “ ਇਹ ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਰਾਬੀਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਕਰਦੇ ਹੋ ਜਾਂ ਛਿੱਤਰ ਮਾਰ ਰਹੇ ਹੋ। “ “ ਨਾਂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਸਾਡੇ ਗਾਹਕ ਹੋ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਾਰਾਜ਼ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਆਪ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਬੰਦ ਕਰਾਉਣੀ ਹੈ। ਅੱਗੇ ਇੱਕ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਹਿ ਬੈਠਾ, “ ਆਪਦੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਦਵਾਈ ਦੁਆ ਦਿਆ ਕਰ। ਸਹਾਰਾ ਦੇ ਕੇ ਇੱਥੇ ਲੈ ਆਇਆ ਕਰ। ਇੱਕ ਬੋਤਲ ਘੱਟ ਪੀ ਲਿਆ ਕਰ। “ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਭੰਨ ਗਿਆ। “ ਬਲਵੀਰ ਨੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਲੀਟਰ ਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਬੋਤਲ ਕੋਟ ਦੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਦਿਖਾਈ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਮੈਂ ਇੰਨੀ ਹੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਂਦਾ ਹਾਂ। ਦਿਨ ਦੇ 12 ਵਜੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਅੱਧੀ ਪੀਤੀ ਹੈ। “ ਉਸ ਨੇ ਬੋਤਲ ਦਾ ਢੱਕਣ ਖੋਲਿਆਂ। ਡਾਕਟਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਕੀਤੀ। ਕਿਹਾ, “ ਕੀ ਤੂੰ ਵੀ ਲਾਉਣੀ ਆ ਘੁੱਟ? “ “ ਯਾਰ ਹੱਦ ਹੋ ਗਈ। ਦਿਨੇ ਹੀ ਮੇਰੇ ਮੂਹਰੇ ਕਰੀ ਜਾਨਾਂ ਹੈ। ਰਾਤ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਮੰਨਿਆ ਚਾਰ ਪੈੱਗ ਲਾ ਲਵਾਂ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਦੇ ਤੂੰ ਮਿਲਦਾ ਨਹੀਂ। ਆਪ ਤੂੰ ਕਿਤੇ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰੇ ਕਰ, ਮੇਰਾ ਵੀ ਜੀਅ ਕਰ ਆਇਆ। ਇਸ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਪਾ ਲੈ। “ ਉਸ ਨੇ ਬੋਤਲ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਲਾ ਕੇ, ਚਾਰ ਘੁੱਟਾਂ ਪੀ ਲਈਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਤੋਂ ਢੱਕਣ ਲੱਗਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਉੱਠਣ ਲੱਗਾਂ ਹੀ ਸੀ। ਪੈਰਾਂ ਤੋਂ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਉੱਤੇ ਡਿਗ ਪਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਸਾਰਾ ਭਾਰ ਪੈਣ ਨਾਲ, ਡਾਕਟਰ ਕੰਧ ਵਿੱਚ ਜਾ ਵੱਜਾ। ਦੋਂਨਾਂ ਦਾ ਖੜਕਾ ਐਡੀ ਜ਼ੋਰ ਦੀਆਂ ਹੋਇਆ। ਬਾਹਰ ਬੈਠੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਿਆ। ਕੰਧ ਵਿੱਚ ਦੀ ਸਿਰ ਆਰ-ਪਾਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੋਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ, “  ਬਲਵੀਰ ਦਾ ਕੰਮ ਹੀ ਇਹੋ ਹੈ। ਬੰਦੇ ਨਾਲ ਧੱਕਮ-ਧੱਕਾ ਕਰਨ ਨੂੰ ਬਿੰਦ ਲਗਾਉਂਦਾ ਹੈ। “  ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਬਲਵੀਰ ਨੂੰ ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ ਚੰਗੇ ਬੂਰੇ ਦੀ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ। ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਆ ਕੇ ਢਾਹ ਲਿਆ। “ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਨੇ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਚੇਪ ਅੱਪ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਬਲਵੀਰ ਪੱਗ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਉੱਥੋਂ ਖਿਸਕ ਗਿਆ ਸੀ। ਲੋਕ ਤਾੜੀਆਂ ਮਾਰ ਕੇ ਹੱਸ ਰਹੇ ਸੀ। ਕਦੇ ਐਸੀ ਘੱਟਨਾਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖੀ। 

ਨਸ਼ੇ ਛੱਡਾਉਣ ਦੇ ਕੁੱਝ ਤਰੀਕੇ ਸਿਹਤ ਮੰਦ ਭੋਜਨ ਹੈ। ਐਸੇ ਸ਼ਰਾਬੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਦੋਨੇਂ ਵੇਲੇ ਸਬਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਅੱਧਾ-ਅੱਧਾ ਚਮਚਾ ਕੱਚੇ ਅਦਰਕ ਦਾ ਰਸ ਪਾ ਕੇ ਦੇਵੋ। ਪੇਟ, ਗਲਾ ਤੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਸਾਫ਼ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਜਦੋਂ ਦਾਲ ਸਬਜ਼ੀ ਬਣ ਜਾਵੇ। ਉਸ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਇੰਨਾ ਕੁ ਕੱਚਾ ਅਦਰਕ ਤੇ ਚੁਟਕੀ ਅਜ਼ਵੈਣ ਪਾਏ ਜਾਣ। ਫ਼ਲਾਂ, ਨੇਬੂ ਦੇ ਜੂਸ ਦੇ ਹਰ ਗਿਲਾਸ ਵਿੱਚ ਚਾਰ ਤੁਪਕੇ ਕੱਚੇ ਅਦਰਕ ਦੇ ਰਸ ਦੇ ਪਾ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ। ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਸ਼ਰਾਬ ਨੂੰ ਬੰਦਾ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਲਾਵੇਗੇ। ਹਫ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਪੱਕਾ ਇਲਾਜ਼ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਪਰ ਇਹ ਦਵਾਈ ਉਮਰ ਭਰ ਲਈ ਦੇਣੀ ਪਵੇਗੀ। ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਕੱਚੇ ਅਦਰਕ, ਕੱਚੇ ਪਿਆਜ਼ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਖੂਬ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਸਲਫ਼ਰ, ਗੰਧਕ ਦੀ ਘਾਟ ਨਾਲ ਬੰਦਾ ਨਸ਼ੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਂਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਕੱਚਾ ਅਦਰਕ, ਕੱਚੇ ਪਿਆਜ਼, ਸੁੱਕੇ ਫਲ, ਸੋਗੀ, ਅੰਬ, ਕੇਲੇ ਵਿੱਚੋਂ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਫਾਸਫੋਰਸ ਦੀ ਘਾਟ ਨਾਲ ਬੰਦਾ ਸਿਗਰਟ ਪੀਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਫਾਸਫੋਰਸ ਦਾਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਵੀ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਦਵਾਈਆਂ ਦੀ ਦਕਾਨ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਤਰਾ ਵੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਸਰੀਰ ਦੀ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਲਈ ਵਿਟਾਮਨ ਦੇ ਨਾਲ ਫਾਸਫੋਰਸ, ਸਲਫ਼ਰ, ਮੈਗਨੀਜੀਅਮ. ਕੈਲਸ਼ੀਅਮ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਸਾਰੇ ਤੱਤ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹਨ। ਦੇਖਣਾ ਤੁਸੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਕਿਹੜੇ ਭੋਜਨ ਵਿੱਚ ਹੈ? ਨਸ਼ੇ, ਸ਼ਰਾਬ ਸਸਤੀ ਹੈ। ਜਾਂ ਅਨਾਜ ਫਲ, ਸਾਗ, ਸਬਜ਼ੀਆਂ, ਦਾਲਾਂ ਸਹਿਤ ਮੰਦ ਹਨ। ਹੋ ਸਕੇ ਤਾਂ ਕੱਚੇ ਫਲ, ਬਦਾਮ, ਕਾਜੂ, ਅਖਰੋਟ, ਸਬਜ਼ੀਆਂ, ਅਦਰਕ, ਸਬਜ਼ੀਆਂ, ਅਨਾਰ ਤੇ ਪਪੀਤਾ ਤੇ ਬੀਜ ਵੀ ਖਾਵੋ।

  

ਭਾਗ 35 ਕੈਨੇਡਾ ਦੇ ਹਸਪਤਾਲ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਨਾਲੋਂ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਕਲੀਨਿਕ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਚੰਗੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ  ਜਾਨੋਂ ਮਹਿੰਗੇ ਯਾਰ

ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸੱਤੀ (ਕੈਲਗਰੀ) ਕੈਨੇਡਾ  satwinder_7@hotmail.com

ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੇ ਕਲੀਨਿਕ ਵਿੱਚ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਵੀ ਲੰਬੇ ਸਮੇ ਲਈ ਉਡੀਕ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਇੰਨਾ ਚਿਰ ਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਮਰੀਜ਼ ਹੋਰ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਿਮਾਰ ਬੰਦਾ ਜੇ 3 ਘੰਟੇ ਲਗਾਤਾਰ ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਬਿਮਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕਈ ਮਰੀਜ਼ ਐਸੇ ਹਨ। ਜੋ ਕੰਮ ਤੋਂ ਸੱਟ ਮਰਵਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਗਰ ਕੰਮਪੋਸੇਸ਼ਨ ਵਾਲੇ ਪਿਛੇ-ਪਿਛੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਕੰਮ ਵਾਲਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਸੱਟ ਲੱਗੀ ਦੇ ਭੱਤੇ ਦੇ ਪੈਸੇ ਦੇਣ ਤੋਂ ਜੁਆਬ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਗਲੇ ਦਾ ਅੰਗ, ਪੈਰ, ਸਰੀਰ ਵੀ ਕੰਮ ਤੋਂ ਜਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਮਰੀਜ਼ ਇੰਨਾਂ ਚਿਰ ਬੈਠ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਕੰਮ ‘ਤੇ ਆ ਕੇ ਸੌਖਾ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।  ਕੈਲਗਰੀ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਵਾਰਡ ਵਿੱਚ 8 ਘੰਟੇ ਬੰਦਾ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਬਿਮਾਰ ਬੰਦਾ ਤੇ ੳਸ ਦੇ ਨਾਲ ਵਾਲੇ, ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਬੈਠੇ ਬਾਰੀ ਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਬਿਮਾਰ ਨੂੰ ਚੱਕ ਕੇ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਡਾਕਟਰ ਤੇ ਬੈੱਡ ਦੋਨੇਂ ਵਿਹਲੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਬੰਦਾ ਡਾਕਟਰ ਤੇ ਬੈੱਡ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ। ਅੱਕ ਕੇ ਬੱਸ, ਟੈਕਸੀ ਫੜ ਕੇ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਸਾਂ ਆ ਕੇ ਘਰ ਡਿਗਦਾ ਹੈ। ਕੈਨੇਡਾ ਵੁੱਚ ਵੀ ਕਈ ਮਰੀਜ਼ ਡਾਕਟਰੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨੂੰ ਉਡੀਕਦੇ, ਵੇਟਿੰਗ-ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬਾਰੀ ਉਡੀਕਦੇ, ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਲ ਲੜਦੇ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਆਮ ਬੰਦਾ ਇੰਨਾ ਦਾ ਕੀ ਬਗਾੜ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਹਰ ਬਾਰ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਇਸ ਤਰਾਂ ਮਰਦਾ ਹੈ। ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਮਰਨ ਵਾਲੇ ਦੇ ਚਾਰ ਜੀਅ ਰੌਲਾ ਪਾ ਕੇ ਥੱਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਘਰਾਂ, ਬਿਜਨਸ, ਤਨਖਾਹ ਦੇ  ਇਨਕਮ ਦੇ ਟੈਕਸ ਵਧਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਹੋਰ ਹਸਪਤਾਲ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਥਾਂ ਦੋ ਹਸਪਤਾਲ ਢਾਹ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਕੈਨੇਡਾ ਦੇ ਹਸਪਤਾਲ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਨਾਲੋਂ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਕਲੀਨਿਕ ਚੰਗੇ ਹਨ। ਬਿਮਾਰਾਂ ਦੀ ਚੰਗੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪੈਸੇ ਜ਼ਰੂਰ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਬਿਮਾਰ ਦੀ ਮਦਦ ਝੱਟ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਅੱਜ ਰਣਵੀਰ ਦੀ ਬਾਰੀ ਸੀ। ਇਹ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਨੱਕ ਦਾ ਸੜ੍ਹਾਕਾ ਮਾਰਦਾ ਸੀ। ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਨੱਕ ਦੀ ਨਾੜੀ ਵਿਚੋਂ ਰੇਸ਼ਾ ਖਿੱਚਦਾ ਸੀ। ਥੁੱਕਣ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਹਜ਼ਮ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਨੱਕ ਬਹੁਤਾ ਵਗਦਾ ਸੀ। ਪੇਪਰ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਇੰਨੀ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਸਿਣਕਦਾ ਸੀ। ਆਲ਼ੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਸਬ ਲੋਕ ਧੁੜਧੁੜੀਆਂ ਲੈ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਹੀ ਗੰਦ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਪੇਪਰ ਉਹ ਜੇਬ ਵਿਚ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਰਣਵੀਰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਲੋਕ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹਨ। ਲੋਕ ਉਸ ਵੱਲ ਕਸੂਤਾ ਜਿਹਾ ਝਾਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖ-ਦੇਖ ਕੇ ਲੋਕ ਬਿਮਾਰ ਜਿਹੇ ਹੁੰਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਦਿਲ ਕੱਚਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸੜਾਕੇ ਮਾਰਨ ਦੀ ਉਸ ਦੀ ਬਚਪਨ ਦੀ ਆਦਤ ਸੀ। ਪਰੇ ਜਾਂ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਨੱਕ ਗਲੇ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਕਰਨ ਦਾ ਉਸ ਨੂੰ ਖ਼ਿਆਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਸਰ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।

ਇਹ ਆਇਆ ਬਲਵੀਰ ਦੇ ਸਾਥ ਕਰਕੇ ਸੀ। ਇਸ ਬਾਰੀ ਡਾਕਟਰ ਆਪ ਹਸਪਤਾਲ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਦੂਜਾ ਡਾਕਟਰ ਉਸ ਦੇ ਵੀ ਮਰੀਜ਼ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਵੇਟਿੰਗ-ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਇੰਨੇ ਲੋਕ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਨਾਲ ਜੋ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸ ਬਾਰੇ ਕਲੀਨਿਕ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਮਰੀਜ਼ਾ ਨੇ, ਫ਼ੋਨ ਕਰਕੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਹੁਣ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਨੂੰ ਆਏ ਸਨ। ਕਈ ਬਲਵੀਰ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਪੁੱਛਣ ਲਈ ਕੇ, ਡਾਕਟਰ ਨਾਲ ਕੀ ਕੀਤਾ ਹੈ? ਉਹ ਫ਼ੋਨ ਨਹੀਂ ਚੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਅਨਸਰਿੰਗ ਮਸ਼ੀਨ ਮੈਸੇਜ ਦੇ ਕੇ ਭਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।

ਕਈ ਤਾਂ ਲੋਕ ਇੰਨੇ ਔਖੇ ਸਨ। ਕੋਈ ਸੂਹ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਮਗਰ ਹੌਸਪੀਟਲ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸਨ। ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਸੱਟ ਚੰਗੀ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਅਜੇ ਸੁਰਤ ਨਹੀਂ ਆਈ ਸੀ। ਕਈ ਬਾਰ ਇਹੀ ਡਾਕਟਰ ਐਸੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ. “ ਕੀ ਤੇਰੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਸੱਚੀਂ ਸੱਟ ਲੱਗੀ ਹੈ? ਜਾਂ ਕੀ ਉਝ ਹੀ ਗੁੰਮ-ਸੁੰਮ ਹੋਣ ਦਾ ਡਰਾਮਾਂ ਕਰਦਾਂ ਹੈ?“ਰਣਵੀਰ ਦੀ ਬਾਰੀ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ,“ਕਿਵੇਂ ਆਇਆ ਕੀ ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ? ” ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਲਈ ਇਹ ਦੋਨੇਂ ਨਵੇਂ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਮਰੀਜ਼ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਬੁੱਝਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਨਬਜ਼ ਦੇਖੋ ਤਾਂਹੀਂ ਬਿਮਾਰੀ ਲੱਭੇਗੀ।““ਅੱਜ ਕਲ ਦੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਦੱਸਦੀਆਂ ਹਨ। ਦੱਸ ਜੇ ਸੱਚੀ ਅੰਦਰ ਦੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਜਾਂਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।“ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ,“ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜ਼ੁਕਾਮ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇ। ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਵੀ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਨੱਕ ਗਲੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਸਮੇਂ ਰੇਸ਼ਾ ਡਿਗਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ““ਠੰਢ ਵਿੱਚ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤੂੰ ਕਿਹੜਾ ਬਰਫ਼ ਵਿੱਚ ਖੇਡਦਾ ਹੈ?““ ਮੈਂ 20 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਬੱਸ ਡਰਾਈਵਰ ਹਾਂ। ਸਾਰੇ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਮੂਹਰਲੇ ਪਾਸੇ ਦੀ ਡੋਰ ਰਾਹੀਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹਨ। ਠੰਢ ਬਹੁਤ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। 8 ਘੰਟੇ ਹੀਟਰ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਚੱਲਦਾ ਹੈ। “ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਕਿਹਾ,“ ਫਿਰ ਤੇਰੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਕੋਈ ਇਲਾਜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਗਰਮ ਸਰਦ ਲਈ ਬਦਾਮ, ਕਾਜੂ, ਅਖਰੋਟ,ਖਸਖਸ ਦੀ ਫੱਕੀ ਖ਼ਾਇਆ ਕਰ। ਤੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦਵਾਈ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਘਿਉ ਖੰਡ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਖਾਇਆ ਕਰ।“ ਇੰਨੀ ਕੁ ਗੱਲ ਪਿੱਛੇ ਅੱਧੀ ਦਿਹਾੜੀ ਖ਼ਰਾਬ ਕਰ ਲਈ ਸੀ।